Tydzień temu opóźnił transfer syntetycznego ekstraktu gruczołów i sprzedał go z większym niż zwykle zarobkiem...

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

Wiedział, że Wage’owi się to nie podobało.
Wage był jego głównym dostawcą, od dziewięciu lat działał w Chibie i jako jeden z nielicznych handlarzy gaijin znalazł powiązania ze sztywno rozwarstwionym światem przestępczym poza granicami Miasta Nocy. Materiał genetyczny i hormony ściekały na Ninsei krętą ścieżką pełną ślepych zaułków. Wage’owi udało się jakoś prześledzić trasę pewnego towaru i teraz miał stałe kontakty w dziesiątkach miast.
Case stanął przed wystawą. Sklep oferował drobne, błyszczące przedmioty dla marynarzy: zegarki, scyzoryki, zapalniczki, kieszonkowe magnetowidy, symstymowe deki, obciążone łańcuchy manriki i shurikeny. Shurikeny zawsze go fascynowały — stalowe gwiazdy z ostrymi jak noże promieniami. Jedne były chromowane, inne czarne, jeszcze inne tęczowe jak benzyna na wodzie. Interesowały go te chromowane, umieszczone na szkarłatnym ultraskaju, przytrzymywane prawie niewidzialnymi pętlami rybackiej żyłki, ozdobione symbolami smoków lub yin-
-yang. Chwytały i zatrzymywały blask neonów, a Case pomyślał, że za takimi właśnie gwiazdami podąża, że jego przeznaczenie wypisane jest w konstelacjach taniego chromu.
— Julie — powiedział gwiazdom. — Pora się spotkać ze starym Julie.
Julius Deane miał sto trzydzieści pięć lat, a jego metabolizm był pracowicie wypaczany przez fortunę, którą co tydzień wydawał na serum i hormony. Podstawową obroną przed starzeniem była doroczna pielgrzymka do Tokio, gdzie chirurdzy genetyczni na nowo układali kody DNA. W Chibie nie wykonywano ta-
kich zabiegów. Później leciał do Hongkongu i zamawiał roczną porcję garniturów i koszul. Bezpłciowy i nieludzko cierpliwy, czerpał zadowolenie chyba jedynie z wyrafinowanych form czci dla kunsztu krawieckiego. Case nigdy nie widział
go dwukrotnie w tym samym garniturze, choć garderoba Deane’a składała się
prawie wyłącznie ze starannych rekonstrukcji zeszłowieczej odzieży. Nosił szkła korekcyjne w cienkich złotych oprawkach, wyszlifowane z cienkich płytek syntetycznego, różowego kwarcu i umieszczone ukośnie, jak lustra w wiktoriańskim domu dla lalek.
Biura Deane’a mieściły się w magazynie za Ninsei. Część budynku lata temu
urządzono dość oszczędnie, wstawiając przypadkowo dobrane europejskie meble
— jak gdyby właściciel zamierzał kiedyś tu zamieszkać. Neoazteckie bibliotecz-12
ki gromadziły kurz pod ścianą w pokoju, gdzie czekał Case. Para pękatych di-sneyowskich lamp zachowywała chwiejną równowagę na niskim stoliczku w sty-
lu Kandinsky’ego z lakierowanej na czerwono stali. Zegar a la Dali zwisał mię-
dzy biblioteczkami, a nierówna tarcza krzywiła się do nagiej, betonowej, podłogi.
Wskazówki były hologramami, zmieniającymi długość w zależności od kształtu fragmentu tarczy, nad którym się znajdowały. Wszędzie stały białe moduły trans-portowe z włókna szklanego. Pachniały lekko konserwowanym imbirem.
— Jesteś chyba czysty, synu — odezwał się bezcielesny głos Deane’a. —
Wejdź, proszę.
Magnetyczne sztaby wysunęły się z framugi masywnych drzwi z imitacji pa-
lisandru, po lewej stronie biblioteczek. Wielkie samoprzylepne litery głosiły: JULIUS DEANE IMPORT EKSPORT. O ile meble ustawione w zastępczej pocze-
kalni wskazywały na koniec zeszłego wieku, sam gabinet pochodził z jego po-czątków.
Gładka, różowa twarz Deane’ a spoglądała na Case’ a, oświetlana starożytną mosiężną lampą z prostokątnym abażurem z zielonego szkła. Importer siedział
za wielkim biurkiem z lakierowanej stali, mając po obu stronach wysokie, pełne szuflad szafki z jakiegoś jasnego drewna. Case przypuszczał, że kiedyś używano ich do przechowywania danych na papierowym nośniku. Na biurku poniewierały się kasety, zwoje pożółkłych wydruków i części jakby mechanicznej maszyny do pisania, której Deane’owi jakoś nie udawało się poskładać.
— Cóż cię sprowadza, mój chłopcze? — Deane podsunął Case’owi podłuż-
nego cukierka, owiniętego papierkiem w biało-niebieską kratkę. — Spróbuj. Ting Ting Djahe, najlepsze.
Case odmówił, usiadł w szerokim, drewnianym fotelu na biegunach i przesu-
nął kciuk wzdłuż wytartego szwu nogawki czarnych dżinsów.
— Julie, słyszałem, że Wage chce mnie zabić.
— Och. No cóż. . . A gdzie słyszałeś, jeśli wolno spytać?
— Od ludzi.
— Od ludzi — powtórzył Deane, ssąc imbirowego cukierka. — Jakich ludzi?

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.