– Z wielką przyjemnością – odparła Isotta dwornie...

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

– Mówiłem jej właśnie, że jesteś muzykiem, Morgiano. Czy usłyszymy dziś twą grę? – spytał Lancelot.
– Gdy jest tutaj Kevin, moja muzyka jest niczym w porównaniu z jego... – zaczęła Morgiana, ale Gwenifer wzruszyła ramionami i przerwała jej.
– Chciałabym, by Artur mnie posłuchał i odesłał tego człowieka z naszego dworu. Nie podoba mi się, że mamy tu wróżbitów i magów, a taka wstrętna twarz musi oznaczać wewnętrzne zło! Nie rozumiem, jak możesz znosić jego dotyk, Morgiano, uważam, że każdej wybrednej kobiecie zrobiłoby się niedobrze, gdyby jej choć dotknął, a ty go ściskałaś i całowałaś, jakby był twoim krewnym...
– Najwidoczniej – powiedziała Morgiana – zupełnie brakuje mi właściwych uczuć i bardzo się z tego cieszę.
Isotta z Kornwalii odezwała się swym miękkim, słodkim głosem:
– Jeśli to, czego brakuje na zewnątrz, jest tak wielkie jak to, co jest w środku, to muzyka, którą tworzy Kevin, musi być dla nas znakiem, pani Gwenifer, że jego dusza jest zaprawdę duszą najwyższych aniołów. Gdyż żaden zły człowiek nie mógłby grać tak, jak on.
Dołączył do nich Artur, usłyszał ostatnie słowa Gwenifer i powiedział:
– A jednak nie urażę mej królowej obecnością kogoś, kto jest jej przykry, nie miałbym także czelności, by żądać muzyki od kogoś takiego, jak Kevin, dla kogoś, kto nie potrafi przyjąć jej z wdzięcznością. – W jego głosie brzmiało niezadowolenie. – Morgiano, czy zatem ty zagrasz dla nas dziś wieczór?
– Moja harfa została w Walii. Może gdyby ktoś mógł mi pożyczyć harfy albo innym razem. Sala jest tak zatłoczona i głośna, nie będzie nic słychać... Lancelot jest tak samo dobrym muzykiem, jak ja.
– O nie, kuzynko. – Lancelot potrząsnął głową. – Rozróżniam struny, bo byłem wychowany w Avalonie i moja matka włożyła mi do rąk harfę jako zabawkę, kiedy tylko byłem na tyle duży, by ją utrzymać. Nie mam jednak takiego talentu, jak Morgiana ani siostrzeniec Markusa... czy słyszałaś już grę Drustana, Morgiano?
Zaprzeczyła, a Isotta powiedziała:
– Poproszę, by dla nas zagrał.
Posłała po niego pazia. Po chwili podszedł Drustan, delikatny, wysoki młodzieniec, ciemnowłosy i ciemnooki. Morgiana pomyślała, że rzeczywiście było w nim podobieństwo do Lancelota. Isotta poprosiła, by zagrał, a on posłał po swą harfę i usiadł na stopniach przed tronem, grając bretońskie melodie. Były rzewne i smutne, w bardzo starej skali, i sprawiły, że Morgiana pomyślała o starożytnej krainie Lyonnesse, odległej i zatopionej daleko poza linią brzegową za zamkiem Tintagel. Drustan miał faktycznie dar przewyższający talent Lancelota, a także, uważała, jej własny. Choć nie był Kevinem, w niczym go nawet nie przypominał, jednak poza nim był najlepszym muzykiem, jakiego kiedykolwiek słyszała. Jego głos także był słodki i melodyjny.
– Jak się miewasz, siostro – spytał Artur cicho, gdy brzmiała muzyka. – Od dawna nie było cię w Kamelocie, tęskniliśmy za tobą.
– Och, doprawdy? – odparła. – Myślałam, że to dlatego wydałeś mnie za mąż tak daleko, aż do Północnej Walii, by twoja pani – tu ironicznie skłoniła się w kierunku Gwenifer – nie była urażona widokiem czegokolwiek, co jest jej przykre, ani Kevina, ani mnie.
– Jak możesz tak mówić? – spytał Artur. – Bardzo cię kocham, wiesz o tym doskonale, a Uriens to dobry człowiek i zdaje się, że bardzo ci oddany, słucha każdego twego słowa! Chciałem dać ci dobrego i miłego męża, Morgiano, takiego, który ma już synów i nie będzie ci miał za złe, gdybyś nie dała mu dzieci. I dzisiaj z przyjemnością przyjąłem twego wspaniałego pasierba do grona mych towarzyszy. Czegóż jeszcze więcej możesz chcieć, siostro?
– Zaiste, czego? Czegóż więcej może pragnąć kobieta niż dobrego męża, tak starego, że mógłby być jej dziadkiem, i królestwa na samym końcu świata! Powinnam się pokłonić i dziękować ci za to na kolanach, mój bracie!
Artur próbował chwycić ją za rękę.
– Naprawdę, zrobiłem to, co sądziłem, że cię zadowoli, siostro. Uriens jest dla ciebie za stary, ale nie będzie żył wiecznie. Naprawdę, myślałem, że to cię uczyni szczęśliwą...
Na pewno, myślała Morgiana, mówi absolutną prawdę, tak jak on ją widzi. Jak on może być tak dobrym i mądrym królem i mieć tak mało wyobraźni? A może to jest właśnie sekret jego królowania, że trzyma się prostych prawd i nie pyta o więcej? Czy to dlatego pociągnęła go wiara chrześcijan, bo jest taka prosta i ma tak niewiele prostych praw?

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.