– Co to? Nadchodzą? – Nie wiem, ale lepiej zachować czujność...

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

– Idę z tobą.
Jankes również chwycił za strzelbę. Obaj wyszli obserwować okolicę. Lecz w tej chwili podniósł się przy bramie krzyk.
– Nadchodzą, nadchodzą!
Wszyscy chwycili zabroń, skupiając się koło dowódcy.
Hrabia Ferdynand wyszedł na górę, by obejrzeć swój pokój. Na korytarzu spotkał młodą dziewczynę, jaśniejąca urodą młodości. Była to Pepi.
Hrabia zobaczywszy ją, stanął jak wryty.
– Emilka! – wyrwało mu się mimo woli. Zdumiona cofnęła się o krok. To doprowadziło go do przytomności. Przystąpił do niej i rzekł:
– Proszę wybaczyć seniorita! Czy należy pani do rodziny gospodarza?
– Nie – odrzekła nie spuszczając oka z jego postaci wzbudzającej szacunek.
– A czy mogę zapytać o pani imię.
– Nazywam się Pepita, jednak zwyczajnie wołają mnie Pepi.
– Ale ja chciałem poznać pani nazwisko!
– Nie mam żadnego.
– To niemożliwe.
– Nie mam rodziców; razem z siostrą byłyśmy wychowane w klasztorze.
– Ma pani siostrę?
– Tak.
– A ile ma pani lat?
– Osiemnaście, a ona siedemnaście.
– W którym klasztorze były panie wychowane?
– W klasztorze Della Barbara w Santa Jaga. Chciał jeszcze o coś spytać, lecz z innych drzwi wyszli dwaj panowie i zbliżali się do nich. Był to Bertold z Williamem, wiedeńscy lekarze.
– Co to takiego? Dlaczego słychać strzały? – spytał Bertold.
– – Francuzi nadchodzą i chcą wtargnąć do fortu– odpowiedział hrabia.
– A to niespodzianka. Chodź William musimy zobaczyć co się
dzieje.
Pobiegli w dół. Pepi była tak zdumiona słowami Ferdynanda i tak przerażona, że cofnęła się do pokoju zamykając za sobą drzwi.
– Nazywa się Pepita – szeptał hrabia. – Ma siostrę i obie były
w klasztorze Della Barbara.
Zszedł po schodach pogrążony w myślach.
Obaj doktorzy doszli właśnie do bramy, koło której skupili się obrońcy. Sternau dominował w tym zgromadzeniu tak, że od razu go zauważyli. Bertold odezwał się zdziwiony: 64
– William znasz tego Meksykanina, który tam stoi?
– Tego wysokiego? – odrzekł zapytany. – Gdyby nie ta broda,
wziął bym go na pierwszy rzut oka za...
Przerwał, bo już sama myśl wydawała się mu nieprawdopodobna.
– No, za kogo?– naglił Bertold.
– Za owego doktora Sternaua, który w salonie twych rodziców tyle mówił o sobie kiedy jeszcze byliśmy chłopcami.
– Ja też tak myślę. Nadzwyczajne podobieństwo! Muszę iść do niego, chodź ze mną.
Podeszli do Sternaua, Bertold ukłonił się i zapytał:
– Proszę wybaczyć, senior! Czy był pan kiedyś w Wiedniu?
– Tak – odrzekł zapytany, oddając im ukłon.
– Pan jesteś nadzwyczaj podobny do jednego znajomego, który bywał w naszym domu, u mojego ojca.
– Kto jest pańskim ojcem?
– Profesor Bertold, z Wiednia.
Sternau aż cofnął się ze zdziwieniem mówiąc:
– Profesor Bertold z Wiednia? Ten sam, to mój przyjaciel i opiekun.
– Więc nie pomyliłem się! Pan jest doktorem Sternau?
– Naturalnie.
– Co za przypadek. Co za spotkanie! Mógłby ktoś coś podobnego przypuszczać?
– A pan jesteś ten mały Johan, który tak brylował w łacinie, nieprawdaż?
– Tak. Zostałem lekarzem i oto z moim przyjacielem, doktorem Williamem przyłączyliśmy się do ekspedycji meksykańskiej, chcąc wzbogacić naszą wiedzę. Przybyliśmy do Chihuahua i po-ciągnęliśmy razem z kompanią Francuzów, która miała zdobyć ten fort. Wszyscy jednak zginęli, a nas oszczędzono.
– To bardzo interesujące. Potem o tym porozmawiamy, teraz są jednak ważniejsze sprawy.
– Słyszeliśmy, że Francuzi znowu nadciągają.
– Tak, proszę spojrzeć tylko tam, na wschód.
– Fort będzie się bronił?
– Naturalnie. Ja kieruję obroną.
– A gdzie pańskie siły? – spytał William zdziwiony, że niemiecki lekarz kieruje obroną meksykańskiego fortu.
– Tutaj – odrzekł Sternau wskazując na garstkę uzbrojonych ludzi.
– Ach! A ilu jest Francuzów?
– Trzystu.
– I pan chce z tą garstką bronić fortecy?
– Naturalnie.
– Panie doktorze, oni zgniotą was.
– Zobaczymy. A teraz proszę panów, jeżeli oczywiście chcecie nam pomóc, o opiekę medycz-ną.
– I owszem, ale narzędzia mamy w pokojach.
– Proszę je przynieść i to prędko. Myślę, że walka wkrótce się rozpocznie.
Obaj lekarze udali się do pokoi, Sternau zaś posłał kilku krajowców do Pirnero, by wydał cały zapas amunicji, po czym rozstawił swoich ludzi za palisadami, tuż nad brzegiem skały, skąd można było dokładnie widzieć nadciągającego wroga. Od strony wody nie potrzebowano się na razie obawiać napadu.
65
Francuzi jechali galopem. W pobliżu fortu około pięćdziesięciu jeźdźców oderwało się od ma-sy i popędziło w kierunku otwartej bramy.
Widocznie od razu chcieli wtargnąć do fortu. Może jakieś dwadzieścia kroków dzieliło ich od bramy, kiedy Sternau wyszedł im na spotkanie.
Kapitan, dowodzący oddziałem, zobaczywszy wysoką, dumną postać Sternaua ubranego w bogaty meksykański strój, wstrzymał konia.
– Czego sobie tutaj życzycie, panowie? – spytał Sternau grzecznie, ale stanowczo.
– Chcemy się dostać do fortu – odrzekł kapitan.
– Po co?
– Chce nas pan egzaminować?
– Trochę. Przyjeżdżacie panowie w pokojowych zamiarach?
– Naturalnie.
– To proszę, możecie wjechać, tylko najpierw proszę złożyć broń.
– Co, kim pan jest, że ośmielasz się tak do mnie mówić?
– Jestem komendantem tego fortu.
Kapitan zasalutował i śmiejąc się ironicznie rzekł:
– To rzeczywiście zaszczyt nie lada, panie kolego. Ilu podwładnych ma pan pod sobą? Pięciu czy sześciu?
– Moich sześciu ludzi całkowicie wystarczy.
– A jaką pan ma rangę?
– Proszę sprawdzić szpadą!
– Dobrze. Wzywam pana do natychmiastowego poddania fortu.
– A ja żądam, byście panowie natychmiast stąd się oddalili.
– Daję panu dziesięć minut do namysłu.
– A ja panu dwie minuty na oddalenie się.
– Do diabła, w razie najmniejszego oporu utoruję sobie drogę ostrzem.
– Bardzo chciałbym poznać to ostrze.

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.