Piękne okno Magdaleny w Chartres ma napis głoszący: „Dar nosicieli wody" (Wodników). Maria była
opiekunką Świętego Graala i niewątpliwie tym bardziej stała się nową Inspiratorką Ery Wodnika –
wieku odnowionego intelektu, mądrości i Powszechnego Prawa Arki.
BRATERSTWO TRZECIEGO STOPNIA
Katedry Notre Dame i główne budowle gotyckie były przede wszystkim dziełem Dzieci Salomona –
gildii muratorów wiernej instrukcji cysterskiego zakonu św. Bernarda. Święty Bernard przetłumaczył
tajną geometrię murarzy króla Salomona, posłusznych swojemu mistrzowi, Hiramowi Abiffowi i klasyfikowanych wedle wiedzy i biegłości. Salomon prosił osobiście króla Hirama z Tyru o Hirama Abiffa, architekta i kowala biegłego w świętej geometrii15. I chociaż Tyr był sławnym centrum kultu Bogini, Hiram Abiff stał się głównym projektantem i mistrzem murarskim przy Świątyni Jehowy. Dzięki temu było mu przeznaczone zostać kluczową postacią w symbolice późniejszej masonerii.
Inne murarskie bractwa średniowiecznej Francji to Dzieci Ojca Soubise'a i Dzieci Mistrza Jakuba16.
Gdy w XIV wieku inkwizycja pod przywództwem dominikanów przypuściła atak na templariuszy, również te gildie znalazły się w niepewnej sytuacji. Praktycy sztuki muratorskiej posiadali uprzywilejowane informacje o działaniu świętej geometrii i Powszechnego Prawa, stosownie do osiągniętych stopni wtajemniczenia: Uczeń Towarzysz, Wyzwolony Towarzysz i Mistrz Towarzysz, co odpowiadało trzem stopniom głównego nurtu nowoczesnego spekulatywnego wolnomularstwa. To dlatego od czasów inkwizycji i procesów templariuszy ciężkie przesłuchania, służące wydobyciu najważniejszych lub najtajniejszych informacji, nazywa się „przesłuchaniami trzeciego stopnia".
Nowoczesne wolnomularstwo – jak się przypuszcza – ma pochodzić od średniowiecznych gildii Europy. Ma ono jednak znacznie dawniejszą proweniencję. Napisy na egipskim obelisku w Central Parku w Nowym Jorku uznano za murarskie symbole z czasów faraona Tutmozisa III (ok. 1468-1436
r. p.n.e.)17 – prapradziada Mojżesza. Tutmozis (potomek Tota) założył wpływowe tajne stowarzyszenie naukowców i filozofów, których celem było kontynuowanie tajnych misteriów. W
późniejszych czasach członkami zakonu, związanymi z egipskimi terapeutami, ascetyczną społecznością w Kumran, byli samarytańscy magowie. To właśnie z Egiptu Mojżesz (Echnaton18) przyjął ideę kultu świątynnego i wpoił ją Izraelitom, budując w Syjonie Arkę Przymierza. Podobnie egipskie było samo pojęcie kapłaństwa – odziedziczone ze starożytnego Sumeru. Przed Arką Przymierza Mojżesza żydowscy patriarchowie składali hołd i ofiary na prostych kamiennych ołtarzach na dworze – podobnych do tych, które wznieśli Noe (Rdz 8, 20) i Abraham (Rdz 22, 9).
Drugi egipski obelisk ze Świątyni Słońca (z niewiadomego powodu nazywany Igłą Kleopatry –
przywołując pamięć Kleopatry VII – chociaż poprzedzał ją o ponad tysiąc lat) stoi nad Tamizą w Londynie. Ma około 21 m wysokości19 i waży 186 ton. Oba granitowe obeliski pierwotnie były kolumnami przy wejściu do świątyni w Heliopolis, ale przeniesiono je do Aleksandrii w 12 roku p.n.e., potem do Londynu i Nowego Jorku; jeden w 1878 r., drugi w 1881 r.
W zgodzie z egipską praktyką umieszczania wolno stojących kolumn u wejścia do świątyni, Hiram Abiff wprowadził podobne rozwiązanie przed Świątynią Salomona w Jerozolimie. Te kolumny o okrągłych kapitelach były pokrewne elementom architektonicznym wyrażającym kult bogini Tyru i przypominały symbole płodności poświęcone Asztarte w Kanaan. Kolumny jerozolimskie nazwano Jakin i Boaz (l Krl 7, 21, 2 Krn 3, 17). Puste w środku, służyły za miejsce przechowywania zwojów archiwalnych i statutowych murar-stwa. Co więcej, chociaż Świątynię poświęcono Jehowie i przeznaczono głównie na Arkę Przymierza, jej konstrukcja nie ograniczała się do hebrajskiego pierwiastka męskiego Boga; w dużej mierze wzniesiono JĄ zgodnie z trądy ej ą i zawierała jednocześnie energię męskiej i żeńskiej geometrii.
Świątynię stworzono w siedem lat. Pod koniec budowy zamordowano i pochowano Hirama w płytkim grobie. Podobno mistrza niuratorów zgładzono, gdyż odmówił podzielenia się tajemnicami z nieoświeconymi budowniczymi. Dzisiaj symboliczne zamordowanie Hirama ma znaczące miejsce w ceremonii Trzeciego Stopnia wolnomularstwa; kandydat jest powalany i wynoszony z ciemności grobu przez mistrza muratorów, który stosuje tajny chwyt.
Współczesne wolnomularstwo działa raczej w sferze spekulatywnej niż czynnej, ale nawet w czasach Hirama społeczność rzemieślników, do której należał, miała swoje loże, symbole i hasła.
Jednym z takich symboli była ascia, masońska kielnia, emblemat Pitagorejczyków i esseńczyków.
Bywa też znajdywana w rzymskich katakumbach, a wyobrażenia masońskich inicjacji są uwiecznione na grobach prześladowanych Innocenti.
RZEŹ W LANGWEDOCJI