twoja

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

Teraz rozumiem, jak cierpisz. Zawsze sądziłem, że lubisz swoją depresję i że mo-
żesz w każdej chwili się od niej uwolnić — albo samodzielnie, albo jeżeli to niemożliwe,
z pomocą modyfikatora nastroju. Kiedy jednak wpadasz w przygnębienie, przestaje ci
na tym zależeć. Ogarnia cię apatia, ponieważ utraciłaś skalę wartości. Nie ma znaczenia,
czy poczujesz się lepiej, gdyż utraciło to jakąkolwiek wartość...
— A co z twoją pracą? — Ton jej głosu ugodził go boleśnie. Zamrugał oczyma. — Co
z pracą? — powtórzyła Iran. — Jakie są miesięczne raty za kozę? — Wyciągnęła rękę.
Odruchowo wyjął z kieszeni kontrakt i podał go jej. — Aż tyle — powiedziała słabym
głosem. — Procenty. Mój Boże — same procenty. I zrobiłeś to dlatego, bo wpadłeś w de-
presję. Wcale nie chciałeś sprawić mi niespodzianki, jak najpierw powiedziałeś. — Od-
dała mu dokument. — No cóż, to nie ma znaczenia. Mimo wszystko cieszę się, że mamy
kozę. Uwielbiam ją. Ale takie obciążenie finansowe. — Jej twarz jakby poszarzała.
— Mogę przejść do innej grupy — powiedział Rick. — Wydział zajmuje się dziesię-
cioma czy jedenastoma rodzajami przestępstw. Na przykład kradzieże zwierząt. Mogę
się tam przenieść.
— Ale pieniądze z nagród. Potrzebujemy ich albo odbiorą nam kozę!
116
— Mogę przedłużyć okres płatności z trzydziestu sześciu do czterdziestu ośmiu miesięcy. — Wyjął długopis i zaczął pisać szybko na odwrocie umowy. — W ten sposób
miesięczne raty będą niższe o pięćdziesiąt dwa pięćdziesiąt.
Zadzwonił wideofon.
— Gdybyśmy nie wrócili do mieszkania — rzekł Rick — gdybyśmy pozostali na da-
chu, przy kozie, nie usłyszelibyśmy tego dzwonka.
Iran zapytała, idąc w stronę aparatu:
— Czego się boisz? Przecież jeszcze nie odbierają nam kozy. — Zaczęła podnosić słu-
chawkę.
— To z wydziału — stwierdził. — Powiedz im, że mnie nie ma. — Skierował się
w stronę sypialni.
— Halo — powiedziała Iran do słuchawki.
Trzy andki, pomyślał Rick, które powinienem był wytropić jeszcze dzisiaj zamiast
wracać do domu. Na ekranie pojawiła się twarz Harry’ego Bryanta, było więc już za
późno, żeby się ukryć. Na sztywnych nagle nogach wrócił do aparatu.
— Tak, jest tutaj — mówiła Iran. — Kupiliśmy kozę. Proszę do nas wpaść, panie
Bryant i zobaczyć ją. — Przez chwilę słuchała w milczeniu, a potem oddała słuchawkę
Rickowi. — Chcę ci coś powiedzieć — powiedziała. Wróciła do skrzynki empatycznej,
usiadła i znowu zacisnęła w dłoniach dwa uchwyty. Zespoliła się niemal natychmiast.
Rick stał ze słuchawką, uświadamiając sobie jej duchową nieobecność. Uświadamiając
sobie własną samotność.
— Halo — odezwał się do słuchawki.
— Złapaliśmy trop dwóch pozostałych androidów — oznajmił Harry Bryant. Dzwo-
nił ze swojego gabinetu. Rick widział znajome biurko, stosy dokumentów, jakichś pa-
pierów i chłamu. — Najwidoczniej zostały ostrzeżone, wyprowadziły się z miejsca, któ-
rego adres dostałeś od Davy’ego i teraz znajdują się... Poczekaj. — Bryant zaczął szperać
na swoim biurku, wreszcie znalazł potrzebny dokument.
Rick odruchowo sięgnął po pióro. Położył umowę zakupu kozy na kolanie i przygo-
tował się do zapisywania.
— Budynek Conapt 3967-C — powiedział inspektor Bryant. — Jedź tam najszybciej,
jak zdołasz. Zakładamy, że wiedzą już o tych, które usunąłeś. O Garlandzie, Lubie i Po-
lokovie. Dlatego właśnie podjęli tę bezprawną ucieczkę.
— Bezprawną — powtórzył Rick. Aby ocalić życie.
— Iran powiedziała, że kupiłeś kozę — rzekł Bryant. — Właśnie dzisiaj? Po pracy?
— Wracając do domu.
— Przyjadę obejrzeć kozę, kiedy usuniesz pozostałe androidy. A przy okazji. Roz-
mawiałem dzisiaj z Dave’em. Powiedziałem mu o kłopotach jakie ci sprawiły. Przekazał

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.