Decyduj¹ce w tej mierze mog¹ siê okazaæ przepisy traktuj¹ce o obrocie prawnym z zagranic¹, zw³aszcza postanowienia Konwencji o prawach dziecka, przyjêtej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r. (Dz.U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526 ze zm.), ratyfikowanej przez Rzeczpospolit¹ Polsk¹ dnia 30 wrzeœnia 1991 r. (Dz.U. Nr 120, poz. 527), która w art. 4 stanowi: "Pañstwa-Strony podejm¹ wszelkie w³aœciwe dzia³ania ustawodawczo-administracyjne oraz inne dla realizacji praw uznanych w niniejszej konwencji. Odnoœnie do spraw ekonomicznych, socjalnych oraz kulturalnych Pañstwa-Strony bêd¹ podejmowa³y takie dzia³ania przy maksymalnym wykorzystaniu œrodków bêd¹cych w ich dyspozycji oraz - gdy oka¿e siê to konieczne - w ramach wspó³pracy miêdzynarodowej". Taki zapis w kontekœcie Ogólnej Deklaracji Praw Cz³owieka, Miêdzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, statutów i stosownych dokumentów wyspecjalizowanych agencji i miêdzynarodowych organizacji zajmuj¹cych siê zapewnieniem dobrobytu dzieciom (por. treœæ preambu³y do Konwencji o prawach dziecka) stwarza pomyœlne perspektywy dla dochodzenia i egzekucji œwiadczeñ alimentacyjnych od osób zamieszka³ych za granic¹, tak¿e na rzecz doros³ych uprawnionych.
Obecnie jednak mo¿na wskazaæ cztery grupy pañstw, w których zamieszkanie lub pobyt pozwala oceniæ efektywnoœæ starañ o zaspokojenie potrzeb alimentacyjnych uprawnionych zamieszka³ych w Polsce:
a) pañstwa, z którymi Polska zawar³a umowê o obrocie prawnym, przewiduj¹c¹ uznawanie i wykonywanie orzeczeñ s¹dów drugiej strony, w tym tak¿e wyroków alimentacyjnych,
b) pañstwa, które zezwalaj¹ na swoim obszarze uznawaæ i wykonywaæ wyroki alimentacyjne s¹dów polskich z powo³aniem siê na zasadê wzajemnoœci,
c) pañstwa, które s¹ sygnatariuszami podpisanej w Nowym Jorku w dniu 20 czerwca 1956 r. Konwencji o dochodzeniu roszczeñ alimentacyjnych za granic¹ - zwanej Konwencj¹ nowojorsk¹ oraz
d) pañstwa, z którymi nie wi¹¿¹ Polski umowy o obrocie prawnym i które nie stosuj¹ wzajemnoœci w obrocie prawnym.
Wymieniona kolejnoœæ grup pañstw odzwierciedla jednoczeœnie stopieñ skutecznoœci zabiegów o spe³nianie œwiadczeñ alimentacyjnych przez zobowi¹zanych tam zamieszka³ych. Szczegó³owe omówienie zagadnieñ z tym zwi¹zanych przekracza ramy komentarza (obszernie na ten temat por. m.in. H. Ciep³a: Konwencja o dochodzeniu roszczeñ alimentacyjnych za granic¹ w praktyce s¹dów wojewódzkich w latach 1974-1977, PWS 1979, nr 18, s. 96 i n.; J. Sztombka: Dochodzenie roszczeñ alimentacyjnych za granic¹ w trybie Konwencji nowojorskiej, NP 1978, nr 3, s. 431 i n.; orz. SN z dnia 11 marca 1976 r., IV CZ 14/76, OSNCP 1977, nr l, poz. 10 oraz glosa A. M¹czyñskiego, OSPiKA 1977, poz. 162; J. Ciszewski: Roszczenia alimentacyjne obywateli polskich w orzecznictwie s¹dów RFN, Pal. 1990, nr 2-3, s. 16 i n.; J. Cagara: Dochodzenie alimentów od zobowi¹zanych i przez uprawnionych zamieszka³ych za granic¹, "Biblioteka Palestry" 1990).
28. Wiele trudnoœci w zakresie zaspokajania potrzeb alimentacyjnych osób uprawnionych zamieszka³ych w kraju powoduj¹ czasowe pobyty za granic¹ osób zobowi¹zanych (praca, odwiedziny, d³u¿szy wyjazd turystyczny). W praktyce wykszta³ci³y siê liczne formy zabezpieczenia tych œwiadczeñ, maj¹ce oparcie w przepisach prawa wewnêtrznego. W uchwale SN z 1987 r. w sprawach alimentacyjnych zosta³y wymienione nastêpuj¹ce formy zabezpieczenia œwiadczeñ alimentacyjnych: