100
Aubrey wygramolił się spod konsoli sterowania ogniem, dysząc ciężko, i wlepił
wzrok w główny ekran taktyczny. Odległość nie była wielka i rakiety szybko ją pokona-
ły, detonując i tnąc przestrzeń dziesiątkami promieni laserowych. Część z nich dotarła
do obu okrętów rakietowych, które miały jeszcze słabszą obronę przeciwrakietową niż
Wayfarer, toteż eksplodowały po wielokrotnych trafieniach.
— Hura! — wrzasnął ktoś.
— Gdzie te dwa?! — warknęła Hughes, nie zapominając o zagrożeniu, jako że naj-
bliższa para napastników, gdyby została zignorowana, mogła nadal ich zniszczyć.
Korsarze jednak mieli dość — stracili ponad połowę eskadry i gdy na dodatek od-
kryli, jaką siłą ognia rakietowego dysponuje upatrzona ofiara, przestali mieć ochotę do
dalszej walki. Zmienili kursy i zaczęli oddalać się z dużym przyspieszeniem, na wszelki
wypadek ustawiając się ekranami do krążownika pomocniczego.
— Odpalaj dalej, Carol! — Hughes wyszczerzyła zęby w drapieżnym uśmiechu.
— Chcę dostać tylu, ilu tylko się da!
— Aye, aye, ma’am. Nowe parametry celu przyjęte. Odpalam!
Kolejne zasobniki pojawiły się za rufą okrętu. Uciekający korsarze byli znacznie
trudniejszym celem, ale po piątej salwie obie jednostki zostały zniszczone. Tych po dru-
giej stronie konwoju nie dało się dosięgnąć, toteż uciekli nie ostrzeliwani. Komandor
porucznik Hughes opadła na oparcie fotela z westchnieniem ulgi, a Aubrey klapnął na
podłogę i otarł pot z czoła. Ekrany zgasły, po sekundzie rozjarzyły się ponownie, ukazu-
jąc nietknięty konwój lecący z falą grawitacyjną MSY00291. Hughes przygładziła włosy,
spojrzała na obsadę mostka i oceniła:
— Nie tak najgorzej. Spóźniliśmy się z wykryciem ich, ale kiedy już zaczęła się strze-
lanina, spisaliście się naprawdę dobrze.
— Zgadzam się z tą oceną — od strony drzwi dobiegł znajomy sopran i Aubrey po-
spiesznie zerwał się z podłogi.
W otwartych drzwiach symulatora Alfa stała kapitan Harrington. Za nią widać było
otwarte drzwi do symulatora Beta, skąd komandor Cardones dowodził korsarzami.
W ramionach Honor trzymała treecata. Aubrey nie miał pojęcia, jak długo tam stała.
Sądząc z wyrazu twarzy komandor porucznik Hughes, nie tylko on się nad tym zasta-
nawiał.
Wszyscy wstali, gdy Harrington weszła do pomieszczenia, ale usłyszeli natychmiast:
— Wszyscy spocznij. Zasłużyliście sobie, żeby spokojnie posiedzieć.
Komentarz skwitowały pełne satysfakcji uśmiechy, a Honor podeszła do stanowiska
Hughes i wbiła jakieś polecenie na klawiaturze. Na ekranie taktycznym pojawił się i za-
marł obraz sytuacji w momencie, w którym dostrzegli wreszcie oba okręty rakietowe.
— Sądziłam, że Rafe was załatwił tym trafieniem w stanowisko sensorów grawitacyj-
nych — powiedziała.
101
— Ja też, ma’am — przyznała Hughes szczerze i z uczuciem.
— Cóż, jeśli jemu się nie udało, to piratom nie uda się tym bardziej — uśmiechnęła
się lady Harrington.
Treecat bleeknął potwierdzająco.
— Załatwiłby nas, gdyby nie Carol — przyznała Hughes. Porucznik Wolcott pokrę-
ciła energicznie głową w geście zaprzeczenia.
— To nie dzięki mnie, skipper — wyjaśniła. — To zasługa Wandermana. Nie wiem,
co zrobił, ale to podziałało! — I wskazała z uśmiechem na Aubreya.
— Zauważyłam — zgodziła się lady Harrington, koncentrując na nim uwagę.
Aubrey poczuł, że się rumieni, ale stanął na baczność i spojrzał jej w oczy, krótko, ale
zawsze.
— Co zrobiłeś? — zaciekawiła się.
— Ja... puściłem dane inna trasą, ma’am... to jest milady — poprawił się, czerwienie-
jąc jeszcze bardziej.
— Ma’am w zupełności wystarczy — powiedziała łagodnie. — A co konkretnie zro-
biłeś?
— Cóż... antena była sprawna, a w systemie nie działał tylko bufor, którego nie zdą-
żyłbym wymienić, ma’am. Wszystkie dane z anten biegną przez łącze 361, zwane krzy-
żówką, i dalej ulegają obróbce komputerowej. — Aubrey przełknął ślinę. — Więc zmie-
niłem program i zmusiłem główny komputer do wyświetlania ich zamiast danych z ra-
daru numer sześć.
— A to dlatego go straciłem! — ucieszył się porucznik Jansen. — Wiesz, że przy oka-
zji wyłączyłeś mi połowę prawoburtowych radarów obrony przeciwrakietowej?