— Ciii… — Merelan położyła palec na ustach...

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

— Czasem muszę się bardzo postarać, żeby za nim nadążyć.
— Niemożliwe! — wykrzyknęła Betrice z udaną niewiarą, a potem szeroko uśmiechnęła się do śpiewaczki.
— No cóż, to prawda, ale mimo wszystko cudownie jest śpiewać coś, co jest dla mnie wyzwaniem. — Rysy Merelan złagodniały.
Betrice wskazała na Robiego, który, szalenie szczęśliwy, zdążył już upaćkać sobie twarz, ręce i kocyk.
— A co chcesz zrobić z tym małym?
— No cóż, po pierwsze dopilnuję, by Mistrz Washell nigdy już nie potrzebował korzystać z pracowni Petirona — odparła Merelan ze stanowczym wyrazem zwykle spokojnej twarzy. — Poza tym, nigdy nie zostawię moich dwóch panów samych, jeśli nie będę pewna, że Robie zasnął głęboko.
— To cię będzie nieco ograniczać, nieprawdaż? — parsknęła Betrice. Merelan wzruszyła ramionami.
— Za jeden Obrót, może nieco dłużej, Robie będzie spędzał całe dnie z pozostałymi dziećmi z Cechu. Nie jest to dla mnie duże poświęcenie. Prawda, kochanie?
— Święta prawda — westchnęła zrezygnowana Betrice. — Tak krótko są dziećmi… chociaż kiedy wyrosną i odejdą od nas, wydaje się nam, że ich dzieciństwo to była cała osobna epoka. — Westchnęła jeszcze raz.
Merelan poczuła coś lepkiego, spojrzała na synka i zobaczyła, że lizak wypadł z jego rączki.
— Popatrz no tylko — powiedziała cicho, z pełnym miłości uśmiechem spoglądając na długie rzęsy rzucające cień na policzek dziecka.
— Połóż go tu, na kanapie.
— Potrzymam go — zaprotestowała Merelan. — Masz robotę.
— Nic takiego ważnego, żebym nie mogła przy tym popilnować śpiącego dziecka. Idź i dla odmiany zrób coś dla siebie. Kiedy nie opiekujesz się tym tutaj — wskazała na Robintona — lecisz zajmować się drugim — palec wskazał w kierunku pokojów Merelan.
— Jeśli jesteś taka dobra…
— Nie ma sprawy. Chyba że chcesz mi pomóc przy cerowaniu.
Betrice zaśmiała się, widząc jak prędko Merelan podniosła się i ruszyła ku drzwiom.

Kiedy Robie miał już dobrze ponad trzy Obroty, wziął kiedyś do ręki zapomniany na stole flecik. Instrument nie należał do ojca, chłopiec wiedział, że Petiron nie gra ani na flecie prostym, ani na bocznym. A ponieważ nie była to rzecz taty, można było jej dotknąć i trochę się pobawić. Dmuchnął, zatykając otwory paluszkami, jak to podpatrzył u innych muzyków. Dźwięki wcale nie były podobne do tych, które tak gładko wychodziły spod palców flecistów, więc Robie próbował tak długo, aż znalazł właściwy sposób. Naturalnie starał się zachowywać jak najciszej.
Nie zdawał sobie sprawy, że czułe ucho matki odbiera te pierwsze muzyczne próby. W miarę gry chłopcu udawało się coraz lepiej modulować dźwięki, więc Merelan była niezmiernie zadowolona. Czasem, pomimo głębokich rodzinnych tradycji, dzieci z muzycznych rodzin bywały pozbawione słuchu albo nie miały ochoty do rozwijania wrodzonych zdolności. Merelan była ciekawa, jak uda jej się ułagodzić Petirona, jeśli ich syn okaże się muzycznym beztalenciem. Tak czy siak, wiedziała, że mąż udzieli swemu potomkowi stosownych nauk. Teraz pozbyła się wszelkich niepokojów. Chłopca nie tylko pociągały muzyczne eksperymenty; miał też dobry, a nawet chyba absolutny słuch.
Kiedy Petiron pracował ze studentami, Merelan często gwizdała proste melodie, tak by słyszał je syn. Petiron nie lubił, gdy gwizdała, pewnie dlatego, że sam tego nie potrafił, a poza tym uważał, że to nie uchodzi kobiecie. Choć tak bardzo go kochała, czasem sama przed sobą przyznawała, że niektóre jego uprzedzenia, włącznie z tym właśnie, są całkiem bez sensu.

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.