Cel poznawczy pracy reportera mo¿emy zatem powi¹zaæ z funkcj¹ in-formatywn¹ jego tekstów, natomiast prze¿ywanie i wywo³ywanie prze¿yæ- z funkcjami ekspresywn¹ i... 

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

Kazimierz Wolny jako czwart¹ podstawow¹ funkcjê reporta¿u wymienia funkcjê estetyczn¹, która realizuje siê w specyficznym jêzykowym i kompozycyjnym ukszta³towaniu wypowiedzi oraz wyp³ywaj¹cej z nich kreacji œwiata [Wolny 1996a, s. 34]. W naszej systematyce nazwiemy tê funkcjê funkcj¹ kreatywn¹. Jej wartoœæ zawiera siê w przekonaniu, ¿e œwiat, który reporterzy ukazuj¹ w swoich tekstach, nie jest zwyk³ym odbiciem œwiata realnego, lecz jego œwiadom¹, twórcz¹ transformacj¹ - opart¹ na selekcji i konstrukcji [por. K¹kolewski 1993, s. 935-936; te¿ "O nas", w: Miller 2002, 6.1], nie poznajemy bowiem pe³nej biografii bohaterów reporta¿u, tylko wybrane z niej chwile, które wyda³y siê wa¿ne autorowi w jego zamyœle twórczym [por. np. reporta¿e Hanny Krall].
Warto na koniec zwróciæ uwagê na dodatkowe funkcje ujawniaj¹ce siê w niektórych tylko tekstach reporta¿y, ale na tyle powtarzalne, ¿e nie mo¿na o nich zapominaæ:
1. Funkcja ludyczna, czyli wprowadzanie odbiorcy w dobry nastrój; realizuj¹c j¹, tekst staje siê narzêdziem zabawy (jak ¿art czy krzy¿ówka). Do przyk³adów reporta¿u tego typu mo¿na zaliczyæ: (a) Jerzego Lovella "Kari" - historiê udomowienia myœliwskiego psa (funkcja ludyczna zdaje siê w tym tekœcie dominuj¹ca) [Jerzy Lovell, "Kari", w: Antologia reporta¿u...] i (b) Melchiora Wañkowicza "Weso³y «Melsyt»" [w: tego¿, Monte Cassino] - bêd¹cy opowieœci¹ o imieninach obchodzonych na froncie. W tym drugim tekœcie funkcja ludyczna jest wyraŸnie podporz¹dkowana funkcji informatywnej, reporta¿ bowiem ma nie tylko rozbawiæ czytelnika, pozwoliæ mu na chwilê wytchnienia w lekturze opowieœci o trudach i okrop-
nym - nawet w obrazach œwiata okrutnego i niesprawiedliwego, traktowanego tu jako negatyw tego, co byæ powinno (por. np. Anny Fostakowskiej "W kosmosie to samotnoœæ jest" o nierównych szansach edukacyjnych m³odzie¿y wiejskiej).
242
GATUNKI WYPOWIEDZI w ANALIZIE STYLISTYCZNEJ
noœciach bitewnych dzia³añ, ale te¿ uœwiadomiæ odbiorcy, ¿e w warunkach wojny tragizm i komizm id¹ ze sob¹ w parze.
2. Funkcja stanowi¹ca, czyli dokonywanie zmian w rzeczywistoœci na mocy konwencji spo³ecznej. W jakimœ stopniu mo¿na tê funkcje przypisaæ reporta¿om, które staj¹ siê dokumentami historycznymi, czego przyk³adem jest Monte Cassino Wañkowicza. Tak¹ interpretacje potwierdza bezpoœrednie wyznanie autora ksi¹¿ki w przedmowie do jej III wydania: "Grozi³a - superdokumentacja. Raz po raz poœwiêca³em jej wzglêdy artystyczne, licz¹c siê z tym, ¿e ksi¹¿ka powinna siê staæ Ÿród³em historycznym" [Wañkowicz 1978, s. 8-9]. O funkcji stanowi¹cej mo¿na te¿ mówiæ w przypadku przynajmniej niektórych reporta¿y interwencyjnych, które staj¹ siê "dokumentami w sprawie" dla wymiaru sprawiedliwoœci. Przyk³adowo: wspomniany ju¿ reporta¿ "£owcy skór" wrêcz zobowi¹zuje organy œcigania do wszczêcia œledztwa przeciw ³ami¹cym prawo pracownikom pogotowia ratunkowego.
9.5. Przedmiot reporta¿u i sposób jego kompozycyjno-stylistycznego ujêcia
9.5.1. Rozleg³oœæ tematyczna
Wspó³czesny reporta¿ mo¿e dotyczyæ bardzo ró¿nych dziedzin ¿ycia: egzotycznych podró¿y i miejsc; konfliktów spo³ecznych i miêdzynarodowych (np. sporów pracowniczych, etnicznych, terroryzmu, wojen); spraw kryminalnych i rozpraw s¹dowych; nieprawid³owoœci ¿ycia gospodarczego i politycznego; problemów pracy i bezroibocia; medycyny i s³u¿by zdrowia; sportu; wiêzów rodzinnych i towarzyskich; jednostki w jej uwarunkowaniach psychologicznych, spo³ecznych, historycznych i kulturowych; obyczajów; edukacji, sztuki - jej tworzenia i odbioru; tajemnic historii - niewyjaœnionych faktów z ¿ycia narodów i jednostek, mechanizmów w³adzy itp.
9.5.2. Style i odmiany jêzyka w s³u¿bie reporta¿u
Wymienione dziedziny wp³ywaj¹ na sposób ujmowania tematu, konstrukcjê i jêzykowe ukszta³towanie tekstu. Dlatego w repertuarze sty-
Reporta¿ - uobecnienie prawdy o cz³owieku...
243
³ów i odmian jêzykowych, które mog¹ zostaæ wprowadzone do reporta¿u, mieszcz¹ siê wszystkie daj¹ce siê wyodrêbniæ style i odmiany polszczyzny, wprowadzane do tekstów - w ró¿nym nasileniu - na zasadach cytatu, stylizacji lub dominanty w indywidualnym jêzyku autora:
a) styl potoczny, najbli¿szy codziennoœci i prostemu cz³owiekowi, nierzadko zabarwiony gwar¹ lub ¿argonem [por. Marii Nowakowskiej-Maj-cher "Przemienienie w Toporowie", Andrzeja Mularczyka "Dni radoœci i pieczali Katarzyny Januszkowej" w tego¿ tomie Polskie mi³oœci, Marcina Ko³odziejczyka "Zamachowy cios maczet¹"];
b) styl naukowy w ró¿nych odmianach zawodowych, w³aœciwy np. odkrywcom planet i lekarzom ludzkich cia³ i dusz [por. Jerzego Domaga³y "Odkrywca", Ewy Owsiany "Chusta Weroniki"];

Tematy