, kiedy to og³oszono serbsk¹ Wojwodinê. Aktualnie najwa¿niejsze by³o to, ¿e sejm wêgierski przyzna³ w 1792 r. Serbom prawa obywatelskie (dotychczas prawnie byli tylko „przybyszami", „goœæmi"), a metropolicie i biskupom prawos³awnym zezwoli³ na udzia³ w Izbie Panów sejmu krajowego. W ten sposób Serbowie otrzymali swoje przedstawicielstwo w parlamencie wêgierskim, a metropolita z tego tytu³u sta³ siê ich oficjalnym reprezentantem. Mia³o to istotne znaczenie na przysz³oœæ.
ECHA REWOLUCJI FRANCUSKIEJ. IGNJAT MARTINOVIÆ
Z okresem zmian i przemian spo³ecznych z koñcem XIX w. wi¹¿e siê tak¿e wp³yw hase³ Rewolucji Francuskiej na inteligencjê po³udniowo-s³owiañsk¹. Jak powiedziano wy¿ej, u Serbów wojwodiñskich pr¹dy Oœwiecenia i reformy spo³eczne Józefa II spotka³y siê z gor¹cym przyjêciem. W tym samym gronie m³odych postêpowców znaleŸli siê te¿ i pierwsi rewolucjoniœci. Choæ sprawa ta trudna jest do naukowego stwierdzenia, wiadomo jednak, ¿e w tzw. ruchu jakobinów wêgierskich brali tak¿e czynny udzia³ S³owianie Po³udniowi. Sam przywódca ruchu, Ignjat Martinoviæ, by³ z pochodzenia Serbem. Jego przodkowie przybyli z Serbii w czasie wojen tureckich i osiedlili siê za Saw¹, w monarchii habsburskiej. M³ody Ignjat po przyjêciu przez rodziców katolicyzmu wychowany by³ przez franciszkanów w Budzie. Z czasem sta³ siê wybitnym uczonym filozofem. By³ nawet jakiœ czas profesorem we Lwowie. Przekonany o postêpowych zamiarach cesarza Leopolda II, by³ nawet jakiœ czas p³atnym agentem cesarskim. Po œmierci cesarza zorganizowa³ spisek jakobiñski w 1794 r. By³ w kontakcie z Konwentem, z jakobinami austriackimi i polskimi (wielbiciel Konstytucji 3 maja). Jego dzia³alnoœæ spiskowa trwa³a zaledwie kilka miesiêcy, a jednak zdo³a³ do swej organizacji wci¹gn¹æ oko³o 200 cz³onków. Byli wœród nich Serbowie i Chorwaci. Chocia¿ spisek Martinovicia (po wêg. Martinovicsa) nale¿y do historii Wêgier, przecie¿ trudno jest w owych czasach, w jednym pañstwie, jakim by³a Korona Wêgierska, oddzieliæ sprawy wêgierskie (madziarskie) od niewêgierskich. Zreszt¹ w ideologii Martinovicia znalaz³ siê program federacji przysz³ej republiki wêgierskiej wed³ug zasad narodowoœciowych. A wiêc podzia³ na prowincje: wêgiersk¹, iliryjsk¹, s³owack¹ i wo³osk¹. W republice takiej jêzykiem pañstwowym mia³ byæ jêzyk wêgierski, ale ka¿da prowincja mia³aby prawo do u¿ywania w³asnego jêzyka w administracji lokalnej i szkolnictwie. Ta w³aœnie koncepcja wi¹¿e siê jak najbardziej z dziejami S³owian Po³udniowych.
SPRAWY KULTURALNE
W XVIII w. wraz ze zmianami politycznymi i przeobra¿eniami spo³ecznymi dochodzi te¿ i do prze³omu w sferze kultury. Koñczy siê wszechw³adna epoka baroku, rozprzestrzeniaj¹cego siê z miast dalmatyñskich
254
dziêki zakonowi jezuitów po ca³ym obszarze ziem po³udniowos³owiañskich w monarchii habsburskiej. Barok dociera³ nawet do Serbów, choæ tam przybra³ nieco odmienn¹ postaæ. Styl klasyczny rozszerza³ siê powoli, g³ównie pod wp³ywem Wiednia i Wêgier. Wraz z pr¹dami Oœwiecenia nowy duch zaczyna opanowywaæ oœwiatê. Choæ nie jest to jeszcze szko³a ani narodowa, ani w pe³ni œwiecka, przecie¿ zmienia siê forma nauczania i rozszerza siê zakres wiedzy na nauki przyrodnicze. Uczonych, kszta³conych na Zachodzie, dostarcza przede wszystkim Republika Dubrownicka.
W XVIII w. kultura narodów po³udniowos³owiañskich zwi¹zana jest jeszcze bardzo z religi¹. U S³oweñców i Chorwatów z Koœcio³em katolickim, u Serbów z Cerkwi¹ prawos³awn¹. Mo¿na nawet powiedzieæ, ¿e rozdzia³ na kultury zwi¹zane z religi¹ jeszcze siê w XVIII w. pog³êbia. By³o to nastêpstwo tego, ¿e Koœcio³y prowadzi³y wzmo¿on¹ walkê o wytêpienie starych, pogañskich obyczajów, które ¿ywe by³y jeszcze w mentalnoœci i kulturze ludowej, a co wa¿niejsze — by³y one wspólne dla wyznawców chrzeœcijañskich obu wyznañ i dla muzu³manów.
Oprócz tego nadal istnieje rozgraniczenie na obce wp³ywy: w Dalmacji bêd¹ to przede wszystkim wp³ywy w³oskie, w S³owenii — niemieckie, w Chorwacji — cbok tych dwóch tak¿e i wêgierskie, u Serbów — rosyjskie, tureckie, a z koñcem XVIII w. zaczn¹ siê tak¿e i wp³ywy zachodnie.
W³aœnie Serbowie wojwodiñscy stanowi¹ tu bardzo ciekawy przyk³ad zmian kulturowych zachodz¹cych w XVIII w. Z pocz¹tkiem XVIII w. bêd¹ tam przemo¿ne wp³ywy rosyjskie poprzez prawos³awie i poprzez pismo. Lecz w drugiej po³owie tego¿ wieku wp³ywy rosyjskie ustêpuj¹ miejsca zachodnim. Zgodnie z pr¹dami Oœwiecenia, które — jak widzieliœmy — trafi³y tam na podatny grunt, rozpoczyna siê walka o rozdzielenie kultury religijnej od narodowej. W 1776 r. przyjêto nowy kalendarz, wed³ug którego nowy rok zaczyna siê 1 stycznia, a nie jak by³o dotychczas 1 wrzeœnia. Zredukowano liczbê œwi¹t koœcielnych: ze 170 w roku (co drugi dzieñ by³ œwiêtem) do 81. O ograniczeniu kleru w dziedzinie polityki by³a ju¿ mowa wczeœniej.
WALKA O JÊZYK NARODOWY
Najwa¿niejszym jednak novum, które nios³a epoka, by³a walka o jêzyk narodowy. Rozumiano, ¿e postêp mo¿e tylko wtedy upowszechniæ siê w spo³eczeñstwie, jeœli bêdzie siê mówi³o i pisa³o jêzykiem, który lud rozumie. Wobec oporu kleru prawos³awnego, który stanowczo trwa³ przy jêzyku liturgicznym s³owiañsko-serbskim i przy staros³owiañskiej pisowni, walka by³a d³uga i trudna. Rozpoczê³a j¹ grupa inteligentów skupionych wokó³ Dositeja Obradovicia. Wielki budziciel narodów po³udniowos³owiañskich g³osi³, ¿e nale¿y jêzyk ludu wprowadziæ do literatury i pisaæ zlatynizowan¹ cyrylic¹. Teoria jakby ¿ywcem wyjêta z dzie³ Herdera i im wspó³czesna. W dziejach odrodzenia narodowego, które dopiero przyjdzie, wyst¹pienie Dositeja Obradovicia dzier¿y palmê pierwszeñstwa. Na realizacjê myœli wojwodiñskiego Serba trzeba by³o jeszcze poczekaæ,
255
ale zosta³a ona przeprowadzona w³aœnie w tym duchu i w tej formie, jakie zaprojektowa³ Obradoviæ.
W Chorwacji pisano nadal w czterech dialektach i czterech pisowniach. Rozwija³y siê wiêc cztery odrêbne literatury chorwackie: Chorwacji œrodkowej, Dubrownika, Dalmacji weneckiej i S³awonii. Do najwybitniejszych poetów tego okresu nale¿eli w Chorwacji w³aœciwej: Rudjer Boœkoviæ (1711-1787), fizyk, matematyk i poeta, Djuro Feriæ (1739-1820), t³umacz pieœni ludowych na ³acinê; w Dubrowniku (który po trzêsieniu ziemi w 1667 r. straci³ swe dawne znaczenie) do ostatnich wielkich, poetów nale¿eli: Ignjat Djurdjeviæ (1675—1737), autor m.in. utworu s³awi¹cego przesz³oœæ Dubrownika, oraz Marko Brueroviæ (1774—1825), francuskiego pochodzenia, pisa³ w stylu poezji ludowej.