ni¿ej). W tej kwestii por. m.in. P. Bielska: Dopuszczalnoœæ umowy leasingu
przedsiêbiorstwa w prawie polskim, "Rejent" 1998, nr 3, s. 73 i n. Zob. te¿ E. Norek:
Przedsiêbiorstwo jako przedmiot obrotu gospodarczego, Warszawa 1997, s. 264 i n.
Prawo polskie nie zawiera ca³oœciowych regulacji pozwalaj¹cych na uznanie
leasingu za odrêbny typ umowy nazwanej.
Szczególne regulacje dotycz¹ce oddania przedsiêbiorstwa w odp³atne ko-
rzystanie w zwi¹zku z przeprowadzan¹ tzw. prywatyzacj¹ bezpoœredni¹
przedsiêbiorstwa pañstwowego znajduj¹ siê w art. 39 i n. ustawy z 30 VIII 1996 r. o
komercjalizacji i prywatyzacji przedsiêbiorstw pañstwowych (Dz.U. nr 118, poz. 561
ze zm.).
Oddanie przedsiêbiorstwa do odp³atnego korzystania nastêpuje w drodze
umowy zawartej miêdzy Skarbem Pañstwa a przejmuj¹cym na okres nie
przekraczaj¹cy l0 lat. Umowa mo¿e przewidywaæ, ¿e po up³ywie okresu, na który
zosta³a zawarta, zostanie przeniesione na przejmuj¹cego prawo w³asnoœci
przedsiêbiorstwa; mo¿e te¿ zastrzegaæ prawo przejmuj¹cego do nabycia
przedsiêbiorstwa po up³ywie tego okresu (zob. art. 52 i n. ustawy). Konstrukcja
przyjêta w ustawie (podobnie jak w poprzednich regulacjach dot. prywatyzacji
przedsiêbiorstw pañstwowych) ma charakter szczególny i w¹tpliwe jest nawet
okreœlenie takich umów mianem leasingu (zob. J. Krauss: "Umowa leasingu" w
prywatyzacji przedsiêbiorstw pañstwowych, PUG 1991, nr 8-9, s. 130).
Kwesti¹ sporn¹ by³a odpowiedzialnoœæ przejmuj¹cego za zobowi¹zania
przedsiêbiorstwa oddanego w leasing (zob. w tej kwestii m.in. uchw. SN z 18 V 1995
r., III CZP 52/95, OSN 1995, nr 10, poz. 138 przyjmuj¹cej odpowiedzialnoœæ
leasingobiorcy za d³ugi by³ego przedsiêbiorstwa pañstwowego, je¿eli przejêcie d³ugu
nast¹pi³o zgodnie z art. 519 § 2 k.c.). Obecnie kwestia ta jest rozwi¹zana expresis
verbis w ustawie z 1996 r., zgodnie bowiem z art. 40 ust. 1 ustawy, o ile nic innego
nie wynika z jej postanowieñ, przejmuj¹cy przedsiêbiorstwo wstêpuje we wszelkie
prawa i obowi¹zki przedsiêbiorstwa pañstwowego, bez wzglêdu na charakter
stosunku prawnego, z którego te prawa i obowi¹zki wynikaj¹. Natomiast art. 47
ustawy wy³¹cza zastosowanie art. 519 § 2 k.c., stanowi¹c ¿e przejêcie zobowi¹zañ
powsta³ych przy prowadzeniu przedsiêbiorstwa nie wymaga zgody wierzycieli (zob.
te¿ w tej kwestii J. Brol, G. Bieniek: Komentarz do ustawy o komercjalizacji i
prywatyzacji przedsiêbiorstw pañstwowych, Warszawa 1997 oraz M. Keller, M.
Serwatka: Umowa leasingu mienia stanowi¹cego w³asnoœæ Skarbu Pañstwa, Pal.
1996, nr 9-10, s. 44 i n.).
Piœmiennictwo w tej materii jest doœæ bogate. Zob. m.in. K. Kruczalak: Leasing
i jego gospodarcze zastosowanie, Warszawa 1991; J. Poczobut: Umowa leasingu w
prawie krajowym i miêdzynarodowym, Warszawa 1994; tego¿ autora: Umowa
leasingu w prawie polskim i miêdzynarodowym, PiP 1996, z. 7, s. 89 i n.; Co do
istotnych kwestii zwi¹zanych z umowami leasingu na gruncie prawa podatkowego,
zob. te¿ m.in. K. Korzan: Leasing a problemy podatkowe w sprawach towarów i
us³ug, "Monitor Podatkowy" 1995, nr 5, s. 132 i n. Zob. te¿ orzecznictwo dot. kwestii
podatkowych orz. NSA z 18 II 1992 r., III SA 1606/92 wraz z glosami Z.
Radwañskiego oraz R. Mastalskiego: "Monitor Prawniczy" 1993, nr 2, s. 61 i n.; orz.
NSA z 20 V 1994 r., III SA 112/93, "Monitor Podatkowy" 1994, nr II, s. 347 i n., z
glos¹ M. Aleksandrowicza oraz M. Grzybowskiego: "Glosa" 1995, nr 3, s. 6 i n.
Rozdzia³ dwudziesty drugi
U¯YCZENIE
§ 79. Umowa u¿yczenia - wzmianka
1. Nieodp³atne oddanie innej osobie rzeczy do czasowego z niej korzystania
przy zastrze¿eniu obowi¹zku zwrotu jest tradycyjnie odró¿niane zarówno od najmu,
jak i darowizny. Je¿eli ogranicza siê ono do korzystania z rzeczy bez pobierania z
niej po¿ytków -- nosi nazwê u¿yczenia. S³u¿y ono celom wspó³dzia³ania na
p³aszczyŸnie wzajemnej pomocy w wielu codziennych stosunkach. Znajduje
zastosowanie nie tylko miêdzy osobami fizycznymi, lecz tak¿e i osobami prawnymi.
Wchodzi tu zw³aszcza w rachubê u¿yczenie maszyn czy narzêdzi w ramach
dzia³alnoœci gospodarczej. Form¹ u¿yczenia pos³uguj¹ siê liczne organizacje
spo³eczne zajmuj¹ce siê upowszechnianiem kultury, gdy chodzi np. o udostêpnienie
nieodp³atne pomieszczeñ, ró¿nego rodzaju eksponatów, ksi¹¿ek itd.
Kodeks cywilny poœwiêca umowie u¿yczenia przepisy tytu³u XVIII ksiêgi I11
(art. 710-719).
2. W œwietle przepisów kodeksu u¿yczenie jest umow¹, w której u¿yczaj¹cy
zobowi¹zuje siê zezwoliæ bior¹cemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na
bezp³atne u¿ywanie oddanej mu w tym celu rzeczy (art. 710). Istotne dla tej umowy