Z wielkiej sali wyszli na dziedziniec...

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

Julia, która chodziła do wakacyjnej szkółki jeździeckiej, poczuła właśnie zapach stajni (bardzo prawdziwy, swojski i kochany zapach, mile rozpoznany w miejscu takim jak Podziemie), kiedy Eustachy zawołał:
— O, holender! Popatrzcie na to! — Wspaniała raca wystrzeliła gdzieś spoza murów zamku i rozprysnęła się na zielone gwiazdy.
— Fajerwerki? — zdumiała się Julia.
— Tak — rzekł Eustachy — ale nie wyobrażaj sobie, że ten lud ziemi puszcza je dla zabawy. Jo musi być sygnał.
— I założę się, że nie wróży nam nic dobrego — mruknął Błotosmętek.
— Przyjaciele — odezwał się królewicz — kiedy człowiek zostanie pochwycony przez wir przygody takiej jak ta, musi porzucić zarówno nadzieje, jak i lęki, gdyż w przeciwnym razie śmierć lub ratunek nadejdą za późno, by ocalić jego honor i cel, jaki mu przyświecał. Hoo! Moje piękności! — otwierał teraz bramę stajni. — Hej, kuzyni! Spokojnie, Węgielek. Bądź miła, Śnieżko! Pamiętałem o was.
Konie były wyraźnie zaniepokojone dziwnym światłem i hałasem. Julia, która tak bała się przejścia przez czarną dziurę między jedną jaskinią a drugą, teraz odważnie weszła między bijące kopytami i rżące zwierzęta, aby pomóc Rilianowi założyć im uprząż i siodła. Były to piękne rumaki i przyjemnie było na nie patrzyć, kiedy, wstrząsając łbami, wyszły na dziedziniec.
Julia dosiadła Śnieżki, zabierając na siodło Błotosmętka, a królewicz wskoczył na Węgielka, pomagając usiąść za sobą Eustachemu. Potem z łoskotem podków, odbijającym się głośnym echem po dziedzińcu, wyjechali przez główną bramę na ulicę.
— Nie musimy się obawiać spalenia żywcem. Oto jaśniejsza strona sytuacji — zauważył Błotosmętek, wskazując w prawo. A tam, mniej niż sto metrów od nich, bulgotała czarna woda, napierając na ściany domów.
— Odwagi! — zawołał królewicz. — Droga opada tu bardzo stromo. Woda podniosła się dopiero do połowy najwyższego wzgórza w mieście. Być może podeszła tak blisko przez pierwsze pół godziny i nie sięgnie dalej w ciągu następnych dwu godzin. Bardziej obawiam się tego... — i wskazał mieczem na wielkiego Ziemistego z kłami jak u dzika, wiodącego sześciu innych (różnego wzrostu i kształtu). Grupa przebiegła szybko przez ulicę i skryła się w cieniu domów.
Rilian prowadził ich nieco w lewo od źródła czerwonej łuny. Jego plan polegał na obejściu pożaru (jeśli to był pożar) i dostaniu się w wyższe rejony Podziemia w nadziei odnalezienia drogi do nowego tunelu. W przeciwieństwie do pozostałej trójki zachowywał się tak, jakby przygoda go cieszyła. Pogwizdywał beztrosko, a od czasu do czasu śpiewał urywki starej pieśni o Korinie Piorunorękim z Archenlandii. Prawdę mówiąc, tak cieszył się wyzwoleniem z długiej niewoli złego czaru, że wszystkie inne niebezpieczeństwa wydawały mu się teraz zabawą. Dla pozostałych była to jednak wędrówka pełna grozy.

Gdzieś z tyłu dochodził łoskot uderzających o siebie statków i walących się domów. Nad głowami majaczyła ponura plama odblasku na sklepieniu Podziemia. Przed nimi drgała tajemnicza łuna, której jasność ani nie malała, ani nie rosła. Napływał do nich stamtąd nieustanny zgiełk okrzyków, pisków, miauków, śmiechów, skomleń i ryków, a w ciemność wzbijały się różne rodzaje sztucznych ogni. Nikt nie miał pojęcia, co to wszystko oznacza. Bliżej nich miasto było oświetlone częściowo przez ową łunę, a częściowo przez tak bardzo odmienne światło ponurych lamp gnomów. Było jednak wiele i takich miejsc, do których nie dochodziło ani jedno, ani drugie, i miejsca te ziały nieprzeniknioną czernią. Przez cały czas wynurzały się z nich i wślizgiwały szybko z powrotem postacie Ziemistych, zawsze z oczami utkwionymi w czwórce uciekinierów i zawsze starające się ukryć przed ich wzrokiem. Były tam twarze wielkie i małe, były oczy okrągłe i wypukłe jak u ryb, i małe oczka jak u niedźwiedzi. Były pióra i szczeciny, rogi i kły, były nosy zwisające jak grube harapy i podbródki tak długie, że wyglądały jak brody. I raz po raz jakaś grupa powiększała się i zbliżała niebezpiecznie, a wówczas królewicz groźnie potrząsał mieczem i udawał, że rusza do ataku, co powodowało odwrót grupy: z tupotem, piskiem i pełnym strachu cmokaniem rozpełzała się szybko w ciemności.
Ale kiedy po przebyciu wielu stromych uliczek wydostali się już prawie z miasta, sytuacja stała się jeszcze groźniejsza. Byli już blisko źródła czerwonej łuny, lecz wciąż jeszcze nie wiedzieli, co to takiego jest. Setki — może nawet tysiące — gnomów posuwały się w tym samym co i oni kierunku krótkimi skokami, odwracając się za każdym razem ku nim po przebiegnięciu otwartej przestrzeni.
— Gdyby mnie kto pytał — zauważył Błotosmętek — to powiedziałbym, że te typy zamierzają odciąć nam drogę.
— I ja tak myślę, Błotosmętku — rzekł królewicz. — Nie przedrzemy się przez taki tłum. Posłuchaj. Podejdźmy do rogu tego domu, a jak tylko tam będziemy, skacz z konia i schowaj się w cieniu. My odjedziemy nieco dalej i jestem pewien, że część tych diabłów pociągniemy za sobą. Masz długie ręce, spróbuj złapać jednego, jak będzie przebiegał obok twojej kryjówki. Może w ten sposób dowiemy się wreszcie, co mają przeciw nam.
— Ale czy reszta nie rzuci się na nas, aby uwolnić swego towarzysza? — zapytała Julia głosem mniej pewnym, niż tego chciała.
— Wówczas, pani — odrzekł królewicz — ujrzysz, jak giniemy, walcząc wokół ciebie, a ty będziesz musiała polecić się Lwu. Teraz, Błotosmętku!
Błotowij ześliznął się z konia i zniknął w ciemnościach jak kot. Przejechali kilkadziesiąt metrów, nasłuchując z rosnącym niepokojem, aż wreszcie z tyłu rozległa się seria mrożących krew w żyłach pisków zmieszanych ze znajomym głosem błotowija:

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.