wieram po przedhistorycznych piszczelach, jak jaki półgłówek, narażam się, nic nie mó- wię, a wy chcecie wszystko zaprzepaścić...

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

..?!
— O Boże...! — jęknęła Okrętka.
— On ma trochę racji... — przyznał zakłopotany Zygmunt, i nagle jakby oprzytom-
niał. — Ale czekajże, po co ty chcesz kogoś zawiadamiać? Uważasz, że oni o tym nie
wiedzą? To niby kto tu kopał?
— No, przecież nie archeolodzy!
— Skąd wiesz?
— Chyba ci się umysł pomieszał! Nie widzisz, co się tu dzieje? Oni to robią porząd-
nie i delikatnie, nie zostawiliby tych rzeczy, coś ty?! Tu kopał jakiś wandal, barbarzyńca,
może nawet sam nie wiedział co kopie, może szukał czegoś głębiej, może i rzeczywiście
zakopywał... Może wrócić, jeszcze pokopać, poniszczyć wszystko aż do środka!
38
— A mówiłem, że tu były bandziory — wytknął Januszek z satysfakcją.
— Ja się nie zgadzam, żeby stróżować i pilnować! — przerwała gwałtownie Okrętka,
od razu zdenerwowana. — Wiem doskonale, że za chwilę coś takiego wymyślicie. Za-
wsze macie takie potworne pomysły! Ja się nie zgadzam!
— Toteż mówię, trzeba natychmiast zawiadomić archeologów...
— A raki...? — przypomniał znów Januszek.
Okrętka z jękiem usiadła na kupie ziemi. Zygmunt z namysłem przyjrzał się całemu
otoczeniu.
— Tych facetów to ja w ogóle nie rozumiem — oznajmił niechętnie. — Żeby ich pio-
run strzelił, zapaskudzili całą sytuację. Kopali tu nie wiadomo po co, zasypywali w ta-
jemnicy, on mówi, że się czaili na siebie, zostawili samochód, jednemu dali wycisk nie
z tej ziemi... O co tu chodzi?
— No właśnie, i nie wiadomo, co jeszcze wykombinują. Tu się coś dzieje, nie może-
my dopuścić do zniszczenia skarbów kultury, to są nasze własne skarby naszej własnej
kultury, trzeba kogoś zawiadomić...!
— A raki...?
Tereska otworzyła usta i zamknęła, zatroskana i zdenerwowana niebotycznie. Okręt-
ka z cichutkim jękiem rozczochrała sobie wszystkie włosy na głowie. Zygmunt ze
zmarszczonymi brwiami patrzył w ziemię, intensywnie rozmyślając. Januszek miał ra-
cję, problem był niesłychanie kłopotliwy. Z jednej strony raki, jedyna okazja w życiu,
z drugiej wykopalisko, niewątpliwie również sztuka na raz, nie trafia się na coś takiego
codziennie. Ponadto wykopalisko zagrożone zniszczeniem... Należało się zdecydować,
albo utrata raków, albo utrata bezcennych skarbów przedhistorycznej kultury...
Po dość długiej chwili przedhistoryczna kultura zwyciężyła. Kategoryczny protest
Okrętki wykluczał możliwość zabezpieczenia znaleziska przed nieznanymi barbarzyń-
cami we własnym zakresie. Przez noc mogli narobić szkód niewyobrażalnych. Stanę-
ło zatem na tym, że Zygmunt nie spocznie, dopóki nie dopadnie jakiegoś archeologa,
przed udzieleniem informacji zbada stosunek swego rozmówcy do raków, następnie
zaś postawi warunek. Powie wszystko, ale w nocy zostawią ich w spokoju i pozwolą ła-
pać. Ewentualni strażnicy, obojętne jakiej profesji, będą zachowywać się cicho i trzymać
z daleka od rzeczki. Tylko do jutra, rzecz jasna, jutro już mogą sobie robić, co zechcą.
Zygmunt wsiadł na rower i odjechał na poszukiwanie wsi i komisariatu MO, nie ma-
jąc pojęcia, gdzie może znaleźć jedno lub drugie. Tereska, Okrętka i Januszek pozosta-
li na gospodarstwie, niezmiernie przejęci, pełni emocji, zdenerwowani, to snując przy-
puszczenia natury historycznej, to niepokojąc się możliwością powrotu destruktywnie
nastawionych złoczyńców. Januszek na wszelki wypadek sporządził procę, co przyszło
mu z łatwością, ponieważ odpowiednią gumę zawsze nosił przy sobie.
39
— Jakby co, to ja w nich z ukrycia — zaraportował. — Nie zobaczą mnie, nie ma
obawy, ona daleko niesie. Nie mówię, że ich zaraz pozabijam, na to nie liczcie, ale nikt
nie wytrzyma, jak co i raz będzie, dostawał w ucho kamieniem. Gdzie indziej, też może
dostać...
— Całkiem niezła myśl — pochwaliła Tereska. — W razie gdyby Zygmunt nic nie za-
łatwił, możesz do nich strzelać przez całą noc. W takich warunkach niewiele zrobią.
— Złapią go i zamordują — przepowiedziała ponuro Okrętka.
— E tam, złapią... Ucieknie. A jeśli będą go ganiać w ciemnościach po lesie, tym bar-
dziej nic nie rozkopią. Będziemy ich mylić, szeleścić albo warczeć, albo cokolwiek...
— Po prostu cudownie. My będziemy warczeć po lesie, a raki złowią się same. Zda-
wało mi się, że zależy nam na rakach.
Tereska doznała olśnienia.
— Same.:.! Wiesz, że to jest świetna myśl! Oczywiście, że same! Zastawimy na nie pu-
łapkę, mówiliśmy o tym wczoraj, dobrze, że mi przypomniałaś. Ta ruina kosza bardzo
dobrze się nada, Januszek, skocz po kosz!
Kosz istotnie okazał się znakomity. Należało tylko zatkać jakoś dziurę w dnie, umo-
cować haczyk, umieścić na haczyku żabę i całość zatopić na dnie rzeczki. Potem wystar-
czał jeden ruch, żeby wydobyć cały łup, kłębiący się na przynęcie. Efekty powinny być
bez porównania okazalsze niż przy posługiwaniu się wędką i siatką.
— Szkoda, że nie znalazłeś dwóch koszy! — westchnęła z żalem Okrętka.
— Nie wymagaj za wiele. Szkoda, że nie znalazł go zaraz na początku, mielibyśmy już
tyle raków, że nie byłoby problemu z wykopaliskiem i z milicją. Bo obawiam się, że mi-
licja też przyjedzie, chociażby z uwagi na ten samochód.
— Ciekawe, czy jeszcze stoi...
— Na pewno stoi, bo nie warczał. Nie wiem, czy by go nie zepsuć, żeby nie odjechał,
zanim przyjadą, bo może jest ważny...
— Mam wrażenie, że i bez psucia do jazdy się nie bardzo nadawał?
— Nie miał kół, wielkie rzeczy. Koła można przykręcić. Nie zwróciliśmy uwagi na
numer, gdyby odjechał, powinniśmy przynajmniej znać numer!
— Mogę sprawdzić — zaofiarował się Januszek. — Przy okazji popatrzę, czy tam się
co nie dzieje. Wy przez ten czas zatykajcie kosz.
— To leć, tylko nie siedź długo i na nic się nie narażaj...
Januszek zabrał procę i udał się na drugi brzeg. Zanim wrócił, Tereska i Okrętka zdą-

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.