Kiedy wstał, „Camilla" kierowała się na morze...

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

Dopiero wtedy McMann zauważył, że coś pływa w oleistej wodzie zatoki.
— Chyba powinien pan sam tego posłuchać, majorze. Vicary odebrał słuchawkę Lockwoodowi. Na linii był Ian
McMann z Cleethorpes.
— Zacznij od początku, Ian — powiedział nadinspektor.
— Dwoje ludzi właśnie ukradło kuter Jacka Kincaida i płyną na otwarte morze.
— Boże! — krzyknął Vicary. — Skąd dzwonicie?
— Z Cleethorpes.
Vicary zmrużył oczy, patrząc na mapę.
— Cleethorpes? Nie mieliśmy tam nikogo?
— Mieliście — odparł McMann. — Właśnie pływa po wodzie z kulą w sercu.
Vicary zaklął pod nosem i spytał:
— Ilu ludzi tam było?
— Widziałem co najmniej dwoje.
— Mężczyznę i kobietę?
— Stałem za daleko i było za ciemno. Zresztą, kiedy zaczęli strzelać, padłem na ziemię.
— Nie było z nimi dziewczyny? — Nie widziałem.
Vicary zakrył dłonią mikrofon.
— Może jest jeszcze w furgonetce. Poślijcie tam kogoś jak najszybciej.
Lockwood skinął głową. Vicary odsłonił mikrofon.
— Powiedzcie coś więcej o tej skradzionej łodzi.
— „Camilla" to kuter. Jest w kiepskim stanie. Nie chciałbym być na jego pokładzie w taką zawieruchę.
— Ostatnie pytanie: czy na „Camilli" jest radio?
— Nic mi o tym nie wiadomo. Dzięki Bogu! — pomyślał Vicary.
— Dziękuję za pomoc — dorzucił głośno. Odłożył słuchawkę. Lockwood stał przed mapą.
— Cóż, dobra wiadomość, to że wiemy dokładnie, gdzie są. Zanim wypłyną na pełne morze, muszą się prześlizgnąć przez ujście Humber. To tylko pół mili od portu. Nie zdołamy ich zatrzymać. Ale niech no marynarka pchnie te korwety do Spurn Head, a ci łajdacy za nic im się nie wymkną. Na takiej łajbie nie mają szans.
— Lepiej bym się czuł, gdybyśmy mogli skombinować własny statek.
— Właściwie to dałoby się załatwić.
— Naprawdę?
— Główna komenda hrabstwa Lincoln trzyma na rzece niewielką policyjną łódź, „Rebekę". Jest teraz w Grimsby. Nie nadaje się na pełne morze, ale tu sobie poradzi. Poza tym płynie nieco szybciej niż zdezelowany kuter. Jeśli natychmiast wyruszymy, powinniśmy niedługo tamtych dopaść.
— Czy na „Rebece" jest radio?
— Owszem. Będziemy mogli się z panem kontaktować.
— Jak z uzbrojeniem?
— Mogę wziąć parę starych strzelb z magazynu policyjnego w Grimsby. Powinny starczyć.
— Teraz potrzebna tylko załoga. Niech pan weźmie moich ludzi. Ja tu zostanę, żeby utrzymywać łączność z Londynem. Przy takiej pogodzie jak dziś, ostatnia rzecz, która wam potrzebna na pokładzie, to ja.
Lockwood zmusił się do uśmiechu, klepnął Vicary'ego po plecach i wyszedł. Za nim ruszyli Clive Roach, Harry Dalton i Peter Jordan. Vicary sięgnął po słuchawkę, żeby przekazać wiadomości Boothby'emu w Londynie.
Neumann trzymał się toru między bojami, kiedy „Camilla" rozcinała wzburzone wody ujścia Humber. Kuter miał jakieś dwadzieścia metrów długości, był szeroki i nadzwyczaj by mu się przydało malowanie. Pod pokładem znajdowała się niewielka kajuta, w której Neumann ukrył Jenny. Catherine stała obok niego przy sterze. Na wschodzie niebo zaczynało się rozjaśniać. Deszcz bębnił o szyby. Po prawej widzieli fale rozbijające się o Spurn Head. Latarnia była zgaszona. Kompas był wmontowany obok steru w desce. Neumann ustawił kurs na wschód, otworzył przepustnicę i wypłynął na morze.
Rozdział osiemnasty
Morze Północne, okolice Spurn Head
U— 509 trzymał się tuż pod powierzchnią wody. Była piąta trzydzieści, kapitanleutnant Max Hoffman patrzył przez peryskop i popijał herbatę. Oczy go szczypały od całonocnego wypatrywania celu na czarnym morzu. Bolała go głowa. Potrzebował paru godzin snu.
Pierwszy oficer podszedł do kiosku.
— Za trzydzieści minut zamykamy właz, Herr Kaleu.
— Wiem, która jest godzina, pierwszy.
— Nie otrzymaliśmy kolejnych informacji od agentów Abwehry, Herr Kaleu. Chyba musimy wziąć pod uwagę możliwość, że zostali schwytani albo zabici.
— Rozważyłem tę możliwość, pierwszy.
— Niedługo zrobi się jasno, Herr Kaleu.
— Owszem, zwykle o tej porze mamy do czynienia z takim zjawiskiem. Nawet w Wielkiej Brytanii, pierwszy.
— Chciałem tylko zwrócić uwagę, że dłuższe trzymanie się tak blisko angielskiego wybrzeża, staje się niebezpieczne. Za płytko tu, żeby się zanurzyć i uciec Brytyjczykom.
— Doskonale zdaję sobie sprawę z niebezpieczeństw związanych z tą sytuacją, pierwszy. Ale zostaniemy tu, w umówionym punkcie, dopóki nie zamknie się włazu. A nawet dłużej, jeśli uznam, że nadal nic nam nie grozi.
— Ale, Herr Kaleu...
— Wysłali komunikat radiowy i zawiadomili o swoim przybyciu. Musimy założyć, że płyną skradzioną łodzią, niewykluczone, że w ogóle się nie nadającą do żeglugi. Musimy również przyjąć, że są wyczerpani, może nawet ranni. Będziemy tu czekać, aż się zjawią, albo aż nie będę miał cienia wątpliwości, że nie dotrą. Czy to jasne?

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.