Jak mo¿na sformalizowaæ pojêcia logicznej koniecznoœci i mo¿liwoœci? Jednym ze sposobów takiej formalizacji jest oparcie siê na przeciwstawieniu jêzyka... 

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

Za pomoc¹ tej metody zdanie Jest konieczne, ¿eby mo¿na zapisaæ w postaci Jest konieczne, ¿eby s¹d "p"
164 . v I65
by³ prawdziwy, gdzie p jest zdaniem jêzyka przedmiotowego, "p" jest metajêzykow¹ nazw¹ p, a konieczna prawdziwoœæ jest orzekana nie o p (ani tym bardziej nie w p), lecz o "p". Jest to metoda faworyzowana przez tych spoœród logików, którzy g³osz¹ tezê o ekstensjonalnoœci (por. Camap 1958, 44). Drugi sposób polega na sformalizowaniu pojêæ logicznej koniecznoœci i logicznej mo¿liwoœci w obrêbie któregoœ z systemów logiki intensjonalnej (czyli nieekstensjonalnej) lub modalnej. Ró¿nych takich systemów jest ju¿ dziœ du¿o (por. Hughes i Cresswell, 1968). Najbardziej typowe spoœród nich s¹ oparte na dwuwartoœciowym rachunku zdañ, ale rozszerzaj¹ go przez wprowadzenie, prócz konektywów prawdziwoœciowych, jednego lub wiêcej operatorów modalnych. W niniejszym rozdziale na oznaczenie zdaniotwórczych operatorów logicznej koniecznoœci i logicznej mo¿liwoœci
r bêdziemy u¿ywaæ odpowiednio symboli nec i poss. Wobec wspomnianego wy¿ej zwi¹zku koniecznoœci z mo¿liwoœci¹ logiczn¹ mo¿na uznaæ za prawomocne nastêpuj¹ce równowa¿noœci :
( 17) nec p - · poss ~p
(18) poss p -- ..,nec ~p
przy czym zarówno operator neæ, jak i poss mo¿na zdefiniowaæ za pomoc¹ drugiego operatora, co umo¿liwia rozró¿nienie (dopuszczaj¹ce ró¿ne interpretacje) koniecznoœciowego * i mo¿liwoœciowego * systemu modalnoœci logicznej (por: Hughes i Cresswell 1968, 26).
Wa¿nym semantycznie pojêciem, które bêdziemy musieli omówiæ dalej, jest pojêcie implikacji œcis³ej *. Na jego oznaczenie u¿yjemy strza³ki z podwójn¹ kresk¹ poziom¹ (w odró¿nieniu od pojedynczej strza³ki, oznaczaj¹cej implikacjê materialn¹): p q nale¿y wiêc czytaæ `p implikuje œciœle q' albo: `q wynika logicznie z p'. Implikacjê œcis³¹ mo¿na zdefiniowaæ za pomoc¹ mo¿liwoœci logicznej i implikacji materialnej w sposób nastêpuj¹cy
(19) (P q) -- ^-poss (p & q). .
Innymi s³owy, jeœli p implikuje œciœle q, to nie jest logicznie mo¿liwe, ¿eby p i nie - q by³y jednoczeœnie prawdziwe - i odwrotnie. Mówi¹c, ¿ p implikuje logicznie q, bêdziemy przez to rozumieæ, ¿e nielogiczne by³oby np. przyjmowanie p i zaprzeczanie q. By³oby tak np. w wypadku, gdyby p by³o zdaniem Jan jest kawalerem, a q zdaniem Jan nie jest ionaty.
Wspomnieliœmy poprzednio o pogl¹dzie, przypisywanym zwykle Leibnizowi, w myœl którego zdanie jest koniecznie prawdziwe tylko wtedy, jeœli jest prawdziwe we wszystkich mo¿liwych œwiatach. Co rozumiemy przez wyra¿enie mo¿liwy œwiat? Jeden ze sposobów interpretacji tego wyra¿enia
wymaga pos³u¿enia siê pojêciem opisu stanu rzeczy.' Jak bowiem widzieliœmy, opis stanu rzeczy, jeœli jest kompletny i konsekwentny, mo¿na ujmowaæ jako definicjê albo okreœlonego stanu, jakiegoœ uniwersum, albo okreœlonego uniwersum. Czy w tym kontekœcie u¿yjemy wyrazu uniwersum, czy œwiat, jest chyba rzecz¹ ma³o wa¿n¹: pierwszy wyraz jest zwi¹zany z terminem uniwersum rozwa¿añ, drugi z Leibnizowskim wyra¿eniem mo¿liwy œwiat. Mo¿na by jednak twierdziæ na podstawie nieterminologicznego u¿ycia tych wyrazów, ¿e uniwersum jest czymœ rozleglejszym, bardziej sta³ym, a nawet obiektywniejszym, ni¿ tak zwany , œwiat. Nazwijmy wiêc œwiatem opis stanu uniwersum lub stanu jakiejœ czêœci uniwersum. Przy takiej definicji zdanie bêdzie prawdziwe w jakimœ mo¿liwym œwiecie, jeœli w jakimœ opisie stanu rzeczy ma wartoœæ P.
Przyjmijmy teraz, ¿e jakiœ wszechwiedz¹cy obserwator zewnêtrzny ma do dyspozycji zbiór opisów wszystkich mo¿liwych stanów uniwersum: zapytany o to, czy pewne zdanie jest logicznie mo¿liwe; obserwator ten mo¿e przejrzeæ te opisy, a jeœli znajdzie to zdanie przynajmniej w jednym z nich, odpowiedzieæ twierdz¹co. Wystêpowanie bowiem zdania przynajmniej w jednym opisie stanu jest oczywiœcie warunkiem dostatecznym jego logicznej mo¿liwoœci ; przy naszych za³o¿eniach wystêpowanie to mo¿e uchodziæ tak¿e za warunek konieczny tej mo¿liwoœci, tak i¿ nieobecnoœæ zdania we wszystkich opisach stanów mo¿e stanowiæ wystarczaj¹c¹ podstawê stwierdzenia-; ¿e zdanie to jest logicznie, niemo¿liwe. Podobnie jest z koniecznoœci¹ logiczn¹: je¿eli zdanie wystêpuje we wszystkich opisach stanów, to mo¿na powiedzieæ, ¿e jest prawdziwe we wszystkich mo¿liwych œwiatach.

Tematy