To samo æwiczenie mo¿na wykonaæ w dwójkach, w ustawieniu jeden za drugim, z trzymaniem siê za biodra.
4.
Jaskó³ka.
W œlizgu-opad tu³owia w przód, wznos ramion w bok z jednoczesnym uniesieniem swobodnie wyprostowanej nogi do ty³u i w górê.
5, ¿kcczgce uróbelki.
W œlizgu, -z odbicia obunó¿ wykonanie kilku niskich podskoków oraz przeskoków przez przeszkody 20-30 cm szerokoœci, zaznaczone na lodzie œniegiem.
6.
Cieñ.
Dzieci dobieraj¹ siê dwójkami.
Jedno z dwójki, je¿d¿¹c na ³y¿wach, wykonuje ró¿ne czynnoœci, jak np.œlizgi jednonó¿, przek³adankê, hamowanie:drugie natomiast, pod¹¿aj¹c za nim jak cieñ, naœladuje je.
Co pewien czas nastêpuje zmiana ról.
7.
Beczka.
W œlizgu obunó¿ kolejne rozsuwanie i ³¹czenie nóg.
8.
Berek.
Jedno dziecko z szarf¹ przewieszon¹ przez ramiê goni pozosta³e i stara siê dotkn¹æ jedno z uciekaj¹cych.
Kiedy mu siê to uda, nastêpuje zmiana ról.
9.
Me skrzg¿oumiu.
Jazda przodem z dwóch prostopad³ych do siebie kierunków.
Na skrzg¿otmiu-ruchem kieruje wyznaczone dziecko.
Podniesienie lizdb koloru zielonego oznacza uolngprzejazd, czerwonego-wstrzymanie mchu.
10.
Cyrk na lodzie.
Wykonanie w jeŸdzie kilku æwiczeñ zrêcznoœciowych, np.:przejazd pod link¹ trzyman¹ przez dwójkê dzieci, w czasie jazdy podniesienie przedmiotu, jazda na jednej nodze itp Il.
Slalom.
Jazda rzêdem z omijaniem chor¹giewek ustawionych w linii prostej co 3-4 m.
12.
Jazda w dwójkach:jazda w przód z trzymaniem siê za rêce skrzy¿nie podane, jazda w s³aniu naprzeciw siebie z trzymaniem r¹k na barkach:jeden æwicz¹cy jedzie do przodu, a drugie do ty³u.
13.
Wiruj¹ce ko³o.
Jazda rzêdem po obwodzie ko³a w przód, przek³adanka w lew¹ i w praw¹ stronê.
352.
7.3.
Narciarstwo
Narciarstwo, obok walorów czysto zdrowotnych, dostarcza wielu emocji, prze¿yæ i przygód.
Jest bardzo ciekaw¹ form¹ czynnego wypoczynku i odnowy si³.
Dlatego te¿ ju¿ do najwczeœniejszych.
lat nale¿y zachêcaæ dzieci i przyzwyczajaæ do wyrobienia trwa³ego nawyku uprawiania narciarstwa, sportu piêknego, zdrowego, maj¹cego wielkie walory praktyczne, utylitarne.
Narciarstwo stwarza okazjê do bezpoœredniego kontaktu z przyrod¹ i podziwiania jej uroków.
Wyrabia równie¿ cechy motoryczne, jak:si³ê, szybkoœæ, zrêcznoœæ, wytrzyma³oœæ oraz cechy charakteru, jak odwagê, orientacjê, samodzielnoœæ, zaradnoœæ.
Jest mo¿liwe do uprawiania w warunkach œnie¿nej zimy przez wszystkich.
Dlatego te¿ zachêcamy do propagowania i uczenia narciarstwa w przedszkolu, a zw³aszcza w rodzinie.
7.3.1.
Podstawowe elementy techniki nauczania jazdy na nartach
Nauczanie techniki jazdy na nartach nale¿y rozpoczynaæ od sposobów poruszania siê, zmiany kierunku, hamowania i zatrzymywania oraz opanowania umiejêtnoœci jazdy przy niezbyt du¿ej szybkoœci w terenie urozmaiconym, ale nie niebezpiecznym.
1.
Krok zwyk³y.
Polega on na kolejnym przesuwaniu nart po œniegu przy naprzemianstronnej pracy ramion z kijkami (np.prawa noga, lewe ramiê) .
2.
Bezkrok.
Jest to ci¹g³y poœlizg na obu nartach wywo³any przez rówmoczesne odepchniêcie obydwoma kijkami.
3.
Jednokrok.
Jest, to krok œlizgowy polegaj¹cy na tym, ¿e na ka¿dy krok przypada jedno odepchniêcie obydwoma kijkami.
Krok rozpoczyna raz jedna, raz druga noga.
4.
Zwrot przestêpowaniem.
Zwrot ten polega na kolejnym wielokrotnym odstawianiu dziobów nart, przy czym osi¹ obrotu s¹ piêtki nart.
Mo¿na równie¿ wykonaæ zwrot, przestêpowaniem odstawiaj¹c piêtki nart:wówczas osi¹ obrotu s¹ dzioby.
5.
Zwrot prze³o¿eniem dziobów nart.
Polega na prze³o¿eniu ruchem wahad³owym kolejno jednej, potem drugiej narty o IBO'wokó³ osi narciarza.
23-Wychowanie fizyczne.
353.
354.
6.
K 3 rok zwyk³y w podejœciu.
Polega on na wykonywaniu kroków krótkich z mocnym przybijaniem ca³ymi œlizgami nart do œniegu i wspieraniu siê na kijkach wbijanych bardziej ku ty³owi.
Krok zwyk³y stosuje siê przy niewielkiej pochy³oœci stoku, przy podchodzeniu na wprost i w skos stoku.
T.
Schodkowanie.
Polega na równoleg³ym ustawieniu nart w poprzek stoku przez kolejne odstawianie górnej narty i dostawianie dolnej, z jednoczesnym opieraniem siê na kijkach.
¿chodkoumie stosuje siê w podejœciach na stromych i zalodzonych wzniesieniach.
8.
Podejœcie rozkrokiem.
Polega ono na szerokim rozstawieniu dziobów nart na zewn¹trz z naprzemianstronnymwspieraniem siê na kijkach wbijanych z ty³u na zewn¹trz nart.
Podejœcie to stosuje siê na stokach stromych, ale krótkich i wykonuje siê je wzd³u¿ linii najwiêkszego spadku.
355.
9.
Zjazd wzd³u¿ linii spadku stoku.
W czasie zjazdu nartyprowadzisiê w¹sko i równolegle, przy czym czub jednej z nart'jest nieco wysuniêty do przodu (o 1/2 stopy) .
Narty nale¿y jednakowo obci¹¿yæ, tu³ów nieco pochyliæ do przodu (w linii prostopad³ej do p³aszczyzny nart) , kolana lekko ugi¹æ, ramiona ugi¹æ w ³okciach, a przedramiona i d³onie wysuniête do przodu i na zewn¹trz opuœciæ poni¿ej bioder.
10.
Zjazd w skos stoku.
Pozycja zjazdowa polega na w¹skim i równoleg³ym ustawieniu nart z wysuniêciem górnej narty o pó³ stopy w przód, odchyleniu tu³owia od stoku, wypychaniu kolan do stoku i wiêkszym obci¹¿eniu narty dolnej.
Kijki trzyma siê podobnie jak przy zjeŸdzie na wprost, przy czym kijek po stronie narty górnej jest wraz z t¹ po³ow¹ cia³a narciarza wysuniêty ku przodowi.
Il.
Hamowanie ¹hgiem.
Phg wykonuje siê przez symetryczne i p³askie rozsuniêcie piêtek nart i zbli¿enie dziobów przy równomiernym roz³o¿eniu cia³a na obie narty.
12.
Zmiana kierunku jazdy przestêpowaniem.
Polega na kolejnym przestawieniu nart na nowy œlad-do stoku.
Zmianê kie 356.
runku-rozpoczyna narta, dostokowa górna, do której dostawia siê nartê doln¹.
13.
£uk z p³uga.
£uki z p³uga stosuje siê przy zamierzonych zmianach kierunku zjazdu na stokach o ró¿nym nachyleniu:nale¿¹ one do najbardziej uniwersalnych ewolucji.
Wykonanie ³uku z p³uga polega na przeniesieniu ciê¿aru cia³a na nartê kierunkow¹ (zewnêtrzn¹) z jednoczesnym ugiêciem kolana nogi obci¹¿onej do wewn¹trz oraz odchyleniu tu³owia na zewn¹trz (od stoku) .
8.
ZABAWY I ÆWICZENIA W WODZIE.
Ka¿da forma kontaktu dzieci z wod¹, zmusza nauczycielkê do ostro¿noœci, racjonalniego korzystania z wody jako œrodka silnie dzia³aj¹cego na organizrñ, bardzo och³adzaj¹cego cia³o.
Rawetnajprostsze zabiegi hartuj¹ce wymagaj¹ aprobaty lekarza, jego wgl¹du w te poczynania i wydania decyzji odnoœnie ka¿dego dziecka.