Koń Canarisa szarpnął się i parsknął...

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

Obłoczek dymu zmienił się w chmurkę i odpłynął, porwany przez lekki wietrzyk. Canaris rozejrzał się wokoło po zniszczonym parku. Większość lip i kasztanowców zniknęła w płomieniach alianckich bomb. Przed nimi na środku drogi pojawił się olbrzymi lej. A były tu jeszcze tysiące innych. Canaris szarpnął cugle i przeprowadził konia obok dołu. Za nimi bezszelestnie sunęło dwóch ochroniarzy Schellenberga. A tuż przed dowódcami szedł jeden, uważnie rozglądając się na boki. Canaris wiedział, że człowiek, nawet najlepiej wyszkolony, więcej przegapi niż dostrzeże.
— Wczoraj na moim biurku wylądowało coś nader interesującego — odezwał się Schellenberg.
— Doprawdy? Jak się nazywała?
Schellenberg ze śmiechem dźgnął konia i przeszli w lekki trucht.
— Mam swojego człowieka w Londynie. Dawno temu pracował trochę dla NKWD, między innym rekrutując studenta Oksfordu, który teraz pracuje w MI— 5. Nadal od czasu do czasu się spotykają i mój człowiek dowiaduje się pewnych rzeczy. A potem przekazuje je mnie. Ten oficer z MI— 5 to rosyjski agent, ale mnie przy okazji też skapuje co nieco.
— Godne podziwu — stwierdził sucho Canaris.
— Churchill i Roosevelt nie ufają Stalinowi. Trzymają go w niewiedzy. Nie chcieli mu podać ani czasu, ani miejsca inwazji. Boją się, że Stalin mógłby nam to przekazać i alianci ponieśliby we Francji klęskę. A podczas gdy Brytyjczycy i Amerykanie będą zajęci walką, Stalin spróbowałby sam nas wykończyć i zagarnąć dla siebie całą Europę.
— Słyszałem o tej teorii. Nie jestem przekonany, czy kryje się za nią wiele prawdy.
— W każdym razie mój informator powiada, że w MI— 5 rozpętało się piekło. Twierdzi, że pański człowiek, Vogel, zorganizował operację, przez którą wszyscy tam teraz trzęsą portkami ze strachu. Dochodzenie prowadzi niejaki Vicary. Słyszał pan o nim?
— Alfred Vicary — odparł Canaris. — Były wykładowca Uniwersytetu Londyńskiego.
— Imponujące — przyznał szczerze Schellenberg.
— Częścią sukcesu oficera wywiadu jest znajomość przeciwnika, Herr Brigadenführer. — Canaris zawiesił głos, żeby rozmówca zdążył poczuć ukłucie. — Cieszę się, że Kurt narobił tam zamieszania.
— Sytuacja jest tak napięta, że Vicary osobiście rozmawiał z Churchillem, żeby go powiadomić o przebiegu sprawy.
— Nic w tym dziwnego, Herr Brigadenführer. Vicary i Churchill to starzy przyjaciele. — Canaris kątem oka zerknął na Schellenberga, by sprawdzić, czy na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie. Ich rozmowy często przybierały postać słownych utarczek; każdy chciał zaskoczyć drugiego nieznanymi tamtemu informacjami. — Vicary jest cenionym historykiem. Czytałem jego książki. Dziwne, że panu one nie wpadły do ręki. To człowiek o przenikliwym umyśle. Ma poglądy zbliżone do Churchilla. Jeszcze nim ktokolwiek zwrócił na was uwagę, ostrzegał świat przed panem i jego przyjaciółmi.
— Co takiego knuje Vogel? Może potrzebujecie pomocy ze strony SD?
Canaris pozwolił sobie na rzadki u niego, ale też i krótki wybuch śmiechu.
— Proszę, Herr Brigadenführer Schellenberg. Jeśli porzuci pan resztki dyplomacji, nasze poranne przejażdżki bardzo szybko stracą swój urok. Poza tym jeśli chce pan wiedzieć, co robi Vogel, wystarczy spytać hodowcę drobiu. Wiem, że ma na podsłuchu wszystkie nasze telefony i umieścił swoich szpiegów na Tirpitz Ufer.
— Ciekawe, co pan powiada. Właśnie o to samo spytałem reichsführera Himmlera wczoraj przy kolacji. Wygląda na to, że Vogel jest wyjątkowo ostrożny. I tajemniczy. Ponoć nawet nie trzyma swoich akt w archiwum Abwehry.
— Vogel to istny paranoik, strasznie czujny. Wszystko trzyma w swoim gabinecie. I nie radziłbym z nim zaczynać. Jego asystent, Werner Ulbricht, widział wszystko, co w wojnie najgorsze. Nieustannie czyści swoje lugery. Nawet ja nie zbliżam się do gabinetu Vogla.

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.