Usnął, ukołysany jej obecnością przy jego boku, ciepłem
emanującym z jej nagiego ciała, gdy przytuliła się do niego na łyżeczkę i okryła jak balsam.
Obudził się ponownie, gdy świt był ledwie błyskiem na horyzoncie
Manhattanu. Teraz Summer też już nie spała, patrzyła na niego, a
spojrzenie miała zaciekawione i czułe.
– Dzień dobry – powiedziała.
– Dzień dobry, Summer.
A potem znów zapadła cisza, jak gdyby zbyt szybko pozbyli się
słów, które chcieli wypowiedzieć.
– Dowiesz się, że jestem także człowiekiem ciszy – powiedział
Dominik, przepraszając za to, że zabrakło mu słów.
– Mogę z tym żyć – odparła. – Słowa nie są takie ważne. Prawdę
mówiąc, są stanowczo przereklamowane.
Uśmiechnął się.
Może mimo wszystko uda im się wydostać poza łóżko, poza seks i
ciemność, którą, jak dobrze wiedział, oboje mieli zagrzebaną głęboko w duszach. Może.
Wyciągnęła ku niemu rękę, lekko się uniosła, a jedna pierś
bezczelnie wyjrzała spod pościeli. Dotknęła palcami jego policzka.
– Masz ostrą brodę. Musisz się ogolić – zauważyła, głaszcząc go.
– Tak. Ma już co najmniej dwa dni – dodał.
– Nie jestem fanką wszystkich śladów – zażartowała.
– Ślady nie są konieczne – zaznaczył Dominik.
– Nie, w porządku. Na pewno znajdziemy kompromis.
Uśmiechnął się i dotknął jej nagiej piersi z największą
delikatnością, na jaką potrafił się zdobyć.
– Czy to znaczy, że możemy wciąż być…
– Przyjaciółmi – przerwała mu Summer. – Raczej nie.
– Więcej niż przyjaciółmi – dodał.
– Tak myślę.
– Nie będzie łatwo.
– Wiem.
Delikatnie odrzucił kołdrę z jej nagiego ciała, odsłaniając ją aż do białych ud.
– Widzę, że wciąż jesteś wygolona.
– Tak. Z odrastaniem było za dużo zamieszania, poza tym
polubiłam to. – Nie powiedziała mu, że Victor zażądał, aby zachowała tę gładkość, ale to prawda, że nauczyła się lubić delikatność i gładkość, które pojawiały się w jej sercu i umyśle oraz czyste zmysłowe uczucie, że jest całkiem naga, gdy się tam dotykała.
– A gdybym ci kazał, zgodziłabyś się albo zostawić je tak albo
pozwolić im odrosnąć? – zapytał Dominik. – Spełniłabyś mój kaprys
albo rozkaz?
– Musiałabym się zastanowić – odpowiedziała.
– A gdybym kazał ci zagrać dla mnie na skrzypcach, zrobiłabyś to
jeszcze raz?
Jej oczy lśniły w bladym świetle brzasku.
– Tak. Zawsze i wszędzie, w ubraniu albo bez, każdy dźwięk,
każdą melodię… – Uśmiechnęła się.
– Dar dla mnie od ciebie?
– Uległość. Na mój własny sposób – odparła.
Dominik przesunął rękę do jej cipki, trzymał ją tam przez chwilę,
potem rozchylił ją i powoli, z namysłem wsunął w nią palec.
Summer jęknęła cicho.
Zawsze lubiła kochać się rano, zaraz zanim się wyzwoliła z
ciężkich objęć snu.
Wyjął palec, zmienił pozycję, zsunął się z materaca i dotknął ją
ustami. Summer delikatnie chwyciła palcami jego poczochrane włosy,
żeby wskazać mu miejsce i panować nad swoją przyjemnością.
Otworzyłam drzwi do swojego mieszkania, ostrożnie postawiłam
futerał ze skrzypcami na podłodze i poszłam do garderoby. Wpadłam do domu, żeby wziąć ubrania na zmianę. Dominik mógł zostać w Nowym
Jorku jeszcze jedną noc – zaprosił mnie na kolację i na przedstawienie na Broadwayu; mieliśmy świętować.
To będzie dziwne święto. Słodko-gorzkie. Nasza ostatnia noc
razem, ostatnia aż do nieznanego punktu w przyszłości, a do tego
momentu życie na dwóch oddzielnych kontynentach.
Czy to się uda? Zastanawiałam się nad tym, wyjmując z szafy
krótką czarną sukienkę, tę, którą włożyłam dla niego co najmniej raz, na
jeden z naszych pierwszych recitali.
Sądziłam, że tak. Byliśmy połówkami tej samej całości, Dominik i
ja. Nawet cały ocean nie zdołałby rozdzielić nas na zawsze.
Zapakowałam małą torbę z rzeczami na nocleg, ostatni raz
spojrzałam na skrzypce i wyszłam.
Dominik nadal nie był u mnie w mieszkaniu.
Może zaproszę go następnym razem.
Podziękowania
Dziękujemy wszystkim, którzy przyczynili się do tego, że pisanie
serii Osiemdziesiąt Dni było nie tylko możliwe, ale także przyjemne: Sarah Such z Sarah Such Literary Agency, Jemimie Forrester i Jonowi Woodowi z Oriona za wiarę, a Mattowi Christiemu za fotografię –
www.mattchristie.com.
Szczególnie dziękujemy wszystkim niewymienionym imiennie
osobom, które po drodze pomagały nam zbierać materiały, wspierały i dawały lekcje gry na skrzypcach; w Groucho Club i restauracjom
Chinatown za gościnę dla naszych perwersyjnych poszukiwań i naszym
wyrozumiałym partnerom, którzy trwali przy nas w dzień i w nocy,
kiedy pisaliśmy w szale i ich zaniedbywaliśmy.
Połowa Viny Jackson chciałaby podziękować swojemu
W trosce o komfort korzystania z naszego serwisu chcemy dostarczać Ci coraz lepsze usługi. By móc to robić prosimy, abyś wyraził zgodę na dopasowanie treści marketingowych do Twoich zachowań w serwisie. Zgoda ta pozwoli nam częściowo finansować rozwój świadczonych usług.
Pamiętaj, że dbamy o Twoją prywatność. Nie zwiększamy zakresu naszych uprawnień bez Twojej zgody. Zadbamy również o bezpieczeństwo Twoich danych. Wyrażoną zgodę możesz cofnąć w każdej chwili.