553a dotyczy sytuacji, gdy okresy niesłusznego stosowania kar, środków karnych lub zabezpieczających albo środków przymusu, których wniosek dotyczy, zaliczono już na poczet kar i innych środków orzeczonych w innym postępowaniu karnym. Przyjmuje się tu, że ustalając wówczas wysokość odszkodowania, sąd ma uwzględniać fakt owego zaliczenia, co oznacza stosowne miarkowanie owego odszkodowania. Przepis nie odnosi się natomiast do dochodzenia zadośćuczynienia za niesłuszne stosowanie owych zaliczonych w innym procesie kar i innych środków.
Natomiast zmiany zakładane w art. 554 k.p.k., który dotyczy właściwości sądu oraz forum procedowania i składu sądu, odnoszą się: a) w zakresie § 1 jedynie do stylizacji przepisu z uwagi na zmianę numeracji regulacji dotyczącej roszczeń odszkodowawczych i w miejsce przywoływanego tu obecnie art. 552 § 4 k.p.k., przyjęto generalnie, że żądanie o odszkodowanie i zadośćuczynienie składa się nadal - co do zasady - w sądzie okręgowym, w okręgu którego wydano orzeczenie w pierwszej instancji, a tylko gdy dotyczy ono odszkodowania za niesłuszne zatrzymanie osoby niebędącej oskarżonym, w sądzie okręgowym właściwym ze względu na miejsce zwolnienia z zatrzymania, zaś b) odnośnie do § 2 przez przyjęcie, iż orzekanie następowałoby w składzie 1 sędziego, a nie jak dotąd 3 sędziów, ale nadal na rozprawie. Należy tu mieć na uwadze, że liczba spraw odszkodowawczych w trybie rozdziału 58 k.p.k. zapewne wzrośnie, ale zmniejszy się za to ilość takich spraw prowadzonych dotąd w postępowaniach cywilnych, gdzie jest zasadą prowadzenie procesu w I instancji jednoosobowo. Na gruncie art. 554 k.p.k. chodzi przy tym o sąd okręgowy, a więc i sędziów z większą praktyką orzeczniczą, zatem przyjęcie tu jednoosobowego orzekania nie wpłynie na jego jakość, a pozwoli przy tym na przydzielanie pozostałym dwóm ewentualnym członkom składu kolegialnego, innych spraw do orzekania. Dodane natomiast nowe § 3 i 4 dotyczą wprowadzenia wyraźnego wymogu zawiadamiania o terminie rozprawy organu uprawnionego do reprezentowania Skarbu Państwa oraz prokuratora, które to zawiadomienie następowałoby przez przesłanie im odpisu wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie (§ 3) oraz kwestii kosztów postępowania, o którym mowa w rozdziale 58 k.p.k. (§ 4). Dotychczasowe rozwiązanie w tej materii ogranicza się jedynie do wskazania w końcowym fragmencie obecnego art. 554 § 2 k.p.k., że postępowanie to jest wolne od kosztów, co budzi zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie, istotne rozbieżności m.in. w kwestii zwrotu wnioskodawcy wydatków poniesionych z tytułu korzystania z pomocy prawnej pełnomocnika. Zaproponowane w § 4 rozwiązanie eliminuje wątpliwości w tej materii, przyjmując, że po pierwsze przedmiotowe postępowanie jest wolne jedynie od kosztów sądowych (§ 4 zd. I), czyli opłat oraz wydatków ponoszonych przez Skarb Państwa (art. 616 § 2 k.p.k.), a po drugie, że w razie uwzględnienia dochodzonych roszczeń, choćby w części, wnioskodawcy przysługuje od Skarbu Państwa zwrot uzasadnionych wydatków, w tym z tytułu ustanowienia jednego pełnomocnika. Rozwiązanie to w pełni odpowiada, podnoszonemu w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, wymogowi, aby strona, która "wygrywa" proces, nie ponosiła wydatków związanych z jego prowadzeniem, a więc, aby wydatki te były jej jednak zwracane. Ponieważ postępowanie, o którym mowa w rozdziale 58 k.p.k., dotyczy roszczeń kierowanych przeciwko Skarbowi Państwa, to wydatki owe powinien wówczas zwrócić wnioskodawcy Skarb Państwa. Do rozmiarów zwracanych wydatków związanych z udziałem w sprawie pełnomocnika wnioskodawcy, miałoby pełne zastosowanie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (..) z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. Nr 163, poz. 1348, ze zm.).