Daniel poszukał wzrokiem swojego obezwładniacza...

Strona początkowa

Każdy jest innym i nikt sobą samym.

Leżał w przeciwnym kącie pokoju, wciśnięty pod elegancki dystrybutor żywnościowy. Za daleko, by sięgnąć go jednym skokiem. Killer miał nieco bliżej i teraz, nie spuszczając wzroku z Daniela, przesuwał się powoli w kierunku dystrybutora. Uśmiech znikł z jego twarzy, ale nie była to twarz człowieka przestraszonego. Rysowało się na niej napięcie pomieszane z czymś w rodzaju ciekawości, a może nawet zdumienia. Widocznie killer, przyzwyczajony do roli myśliwego, nie mógł pogodzić się z rolą ofiary i to w jednym z najbezpieczniejszych, zdawałoby się, miejsc na Apostezjonie: w Centrum Dyspozycyjnym Sektora IV.
— Candy — powiedział spokojnie Daniel. — Weź obezwładniacz.
Candy nie ruszyła się jednak, killer zaś, zachowując bezpieczną odległość uniemożliwiającą bezpośredni atak jednym skokiem, znów zbliżył się trochę do dystrybutora. Daniel zaś był zbyt doświadczonym zawodnikiem, by ryzykować atak bez przygotowania.
— Candy! — krzyknął. — Rusz się wreszcie! Pamiętasz? Dla ciebie wszedłem na latarnię uliczną. Teraz ty dla mnie wejdź pod ten dystrybutor i weź obezwładniacz. Candy! To ja, Daniel!
Candy drgnęła, jakby istotnie zbudziła się ze snu. Spojrzała na dystrybutor, zwlokła się z kanapy i wzięła obezwładniacz do ręki. Killer znieruchomiał: z tyłu miał Candy z obezwładniaczem, a przed sobą, na tle nieba, które kiedyś oddzielone było solidną taflą szkła, widział czającą się do skoku sylwetkę Daniela. Postąpił krok w jego kierunku, po czym runął nań z okrzykiem:
— Polecimy razem, ptaszku!
Daniel chciał wykonać unik, ale potknął się o stolik i poczuł, że killer łapie go za nogi i ciągnie za sobą w przepaść. Kontuzjowaną ręką złapał się odruchowo stolika, który jednak pod ich ciężarem zjechał do krawędzi podłogi i zaczepił nogami o występ, służący do mocowania tafli okiennych. Drugą, zdrową ręką Daniel uchwycił się tego występu. Nie czuł bólu zaciśniętej dłoni rozcinanej przez ostre blachy. Killer ciążył mu nieznośnie, kontuzjowana ręka zaś odmawiała powoli posłuszeństwa.
— Candy! — krzyknął. — Zabij go!
Candy posłusznie ruszyła w kierunku przepaści.
— Połóż się na podłodze! — rozkazał Daniel. — Szybciej! — Poczuł, że killer zaczyna się po nim wspinać.
Położyła się apatycznie na podłodze i celowała uważnie, jakby nawlekała igłę. Potem nacisnęła spust dwa razy: pierwsze wyładowanie przeleciało obok, drugie zaś otarło się o lędźwie Daniela i trafiło killera w prawy bark. Killer zaczął spadać i wtedy obezwładniacz wypadł Candy z rąk i poleciał w ślad za nim. Daniel wdrapał się szybko do pokoju, stanął na chwiejących się nogach i przez chwilę oddychał głęboko. Potem spojrzał ostrożnie w czeluść i zmartwiał: wokół wieżowca roiły się sylwetki ludzi w uniformach, wysiadające z pojazdów bojowych.
Podniósł Candy, która przywarła doń całym ciałem; jej piersi rozrywał szloch, choć oczy miała suche. Wyzwolił się delikatnie z jej objęć i powiedział:
— Idziemy. Killera już nie ma.
Nadal był czujny. Postawił Candy za drzwiami i otworzył je delikatnie, gotów w każdej chwili do działania. Odetchnął z ulgą, gdy usłyszał z drugiej strony szept Długiego:
— Nareszcie!
— Na dole jest pełno speców — powiedział. — Tamtędy nie przejdziemy. Chodź, Candy — wziął ją za rękę, bo na widok Trenta cofnęła się przerażona. — On ci nic nie zrobi.
— Załatwiłeś killera? — zapytał Długi.
— Ona to zrobiła — wskazał na Candy, która szła posłusznie tuż przy nim. — Jak długo byłem w środku?
— Cztery minuty — odparł Długi.
— Wydawało mi się, że dłużej, znacznie dłużej. Tu na dachu jest zapewne lądowisko wirolotów. Mam rację? — zwrócił się do Trenta.
— Tak, ale trzeba przejść przez sto dwudzieste piętro.
— Ty nas przeprowadzisz — powiedział Daniel twardo. — Nie mamy innego wyjścia. Jorgen! Daj mi obezwładniacz. — Wyciągnął do niego rękę i wtedy Jorgen powiedział:
— Długi! On krwawi!
— To tylko skaleczenie — machnął niecierpliwie ręką. — Prowadź, Trent, tylko z czuciem, bo jedziesz na tym samym wózku co my. Też nie przeżyjesz naszej wpadki. — Skierował się do szybów windowych.
— Nie tędy, młodzieńcze — głos Trenta był nadal opanowany. — Jeśli w ogóle macie jakąś szansę, to tylko schodami.
— Dobrze! — Daniel zgodził się łatwo. — Twoja głowa w tym, żeby się nam udało. Będziesz szedł pierwszy. — Trącił go lekko emitorem obezwładniacza.
Ruszyli w kierunku klatki schodowej. Pierwszy szedł Trent, tuż za nim Daniel, potem Candy i Jorgen. Długi zamykał pochód. Na schodach nie było nikogo. Na podeście schodów, z którego było wejście na sto dwudzieste piętro, dwóch speców trzymało wartę. Mieli broń w pogotowiu, ale gdy dostrzegli Trenta, opuścili obezwładniacze. Potrzebowali kilku sekund, by zorientować się, że coś jest nie w porządku. Zanim jednak zdołali ponownie wymierzyć, odezwał się obezwładniacz Daniela: dwa suche trzaski wyładowań, po których wartownicy osunęli się na podłogę.
— Teraz biegiem! — powiedział zduszonym szeptem Daniel i ponaglił obezwładniaczem Trenta. Przebiegli obok leżących ciał, przy których Candy zatrzymała się na moment, ale pchnięta przez Jorgena, przeskoczyła przez nie i podążyła za Danielem.
Trent już otwierał drzwi na lądowisko, gdy Daniel usłyszał z dołu jakieś krzyki.
— Szybciej! Szybciej! — ponaglał Trenta, który wreszcie uporał się z drzwiami. Na lądowisku stały trzy wiroloty, a jeden z nich rozgrzewał silniki.
— Ten! — zdecydował Daniel.
Pierwszy dopadł maszyny, otworzył drzwi do kabiny pilota i rzucił krótko:
— Precz!
Siedzący za sterami spec spojrzał zaskoczony na obezwładniacz Daniela, a potem zniknął jak zdmuchnięty. Daniel zajął jego miejsce. Reszta tymczasem zajmowała miejsca pasażerskie. Ostatni wsiadł Długi. Wtedy Trent krzyknął:

Tematy

Template provided by Designs by Darren Opracowanie Marketing w Internecie dla Każdy jest innym i nikt sobą samym.